Kerstmis in Sesamstraat

Vrijdag 3 december: Controle

De derde controle op mijn afsprakenkaart. Hoewel ik het idee heb dat het allemaal best goed gaat, ben ik toch wel nerveus. Ik zie van tijd tot tijd nog steeds iets in mijn oog rondzwemmen en wie zegt dat de boel niet opnieuw los heeft gelaten? 's ochtends eerst naar Melanie. We gaan samen Manu ophalen op de peuterspeelzaal, waar ze met een marionettenspel Sinterklaas hebben gevierd, waarover in zijn eigen blog meer. Een leuke gelegenheid om te zien waar mijn oogappeltje twee ochtenden per week uithangt. Er hangt een lekker relaxed sfeertje, helemaal goed.
In eerste instantie zou ik ook nog een paar uurtjes oppassen, maar dat blijkt eigenlijk helemaal niet nodig te zijn. Dus met de bus naar het UMC, waar ik om 15.25 een afspraak heb. Het wachten duurt erg lang, er blijken een hoop spoedgevallen te zijn. Eerst weer gecontroleerd door een arts assistent. Ik vertel hem dat ik de laatste dagen wel extra irritatie heb en mijn oog meer traant dan eerst. Hij ziet geen bijzonderheden, maar noteert het wel netjes voor de oogarts. Mijn sterkte wordt ook weer getest, toch weer iets vooruitgegaan. De oogdruk is heel netjes. Weer wachten op de gang en uiteindelijk zie ik voor het eerst de oogarts die me heeft geopereerd met twee ogen. Hij is erg tevreden over zijn werk en de conditie van mijn oog. Het netvlies zit keurig vast en er is geen reden meer voor nieuwe leefregels. Alles mag nu echt weer. Ik hoop dat ze dat op het thuis- en werkfront geloven. De gasbel is inmiddels ook verdwenen, dus mijn bandje mag ook weer af. Ik vraag hoe het nou zit met die vlekjes die ik zal blijven zien en hoe ik dan moet merken dat het opnieuw mis is. Hij stelt me in die zin gerust dat de kans dat het netvlies in dit oog opnieuw los zal laten klein is. En als het gebeurt zal ik dat zeker weer merken door de nevel in mijn oog, zoals hij dat noemt. Dat betekent dus wel dat ik er niet heel snel bij zal kunnen zijn, want die nevel ontstaat pas als er vocht in het gaatje gaat lopen. Of ik moet me telkens als ik een vlekje zie hysterich bij de oogarts melden. En dat kan wel een paar keer per dag zijn. Nou ja, het enige voordeel is dat ik wél meteen alarm kan slaan als het netvlies van mijn linkeroog het begeeft. En voor de zekerheid zo nu en dan mijn linkeroog afdekken om te kijken of ik met het rechteroog nog wel een volledig beeld heb zonder sluier of nevel. Ik neem afscheid, want over twee maanden mag ik me nog een keer laten controleren bij de oogarts in Hilversum. Er is geen reden meer om dat persé in Utrecht te doen. Even later moet ik nog even terug, want ik ben helemaal vergeten te vragen hoe ik verder moet met druppelen. Dat hoeft niet meer. Ik kan niet nalaten toch even te vragen of hij tijdens de operatie echt vroeg om zijn hockeystick. Daar moet hij erg om lachen, maar het is wel zo. Zo heet een van de instrumentjes. In het dagelijks leven hockeyt hij niet, verzekert hij mij.
Ik denk de oogarts in Hilversum wel. In de bus naar het station bedenk ik me dat ik ook nog ben vergeten te vragen of ik weer mag volleyballen. Stom. Moet ik later nog maar even over bellen of mailen. Ik was toch al van plan om daar in ieder geval mee te wachte tot het nieuwe jaar. Nu is de kerstcompetitie in volle gang en met mijn twee verschillende ogen zou ik de prestaties van mijn team erg naar beneden halen en dat vinden sommige meisjes niet leuk.