Waarom Owijfje

Gaandeweg begin ik wat meer lef te krijgen en heb dan ook om te beginnen iets veranderd aan mijn eerste blog. Leuk om zo een beetje te spelen en dingen te ontdekken. Nu ben ik enige uitleg verschuldigd over de naam Owijfje.
Een van mijn zoons, als peuter al dol op olijven, kon de l nog niet zo goed zeggen en vroeg daarom altijd om owijfjes. Daar moest ik opeens aan denken en dat vond ik nu wel erg toepasselijk. Niet omdat hij nog steeds de l niet kan zeggen, maar nu waarschijnlijk met enige regelmaat
"O wijfje(s) toch" zou zeggen, als ik hem vertel waar we nu mee bezig zijn en hoe lastig dat voor een aantal van ons is. Ik ga hem ook zeker mijn gemodder niet laten zien, want alle kans dat hij het dan overneemt, al mijn opdrachten gedaan zijn en ik er zelf niets van opgestoken heb. Nee, dan toch maar liever zo nu en dan buikpijn, maar wel met het gevoel dat ik het echt zelf voor elkaar krijg (of niet, maar dan roep ik mijn coach erbij). En daarom moet ik mijn coach ook buiten beschouwing laten, want hij is geen wijfje. De foto die ik heb gekozen is hopelijk maar tijdelijk, want ook daarin wil ik me nog meer gaan bekwamen. Hoewel de blauwe heuvels best bij mij passen. Ik kijk er tegenaan, kan erbovenop klimmen en aan de andere kant weer verder gaan. want opgeven doe ik niet graag.
En de kleur van de letters, olijfgroen hoop ik, is dus ook niet toevallig.