Op de gewone tijd de wekker gezet en opgestaan. Annelies komt een keer extra schoonmaken en Krista komt me om 12 uur halen. Hartstikke fijn en ook gezellig, kunnen we gelijk even lekker bijpraten.
Ik ben 's ochtends toch wel heel onrustig, niet zo'n trek in ontbijt en ik word een beetje moe van mezelf.
Gelukkig wordt het eindelijk twaalf uur en kunnen we tenminste op weg.
Veel te vroeg in het ziekenhuis, want geen file, dus we zetten ons aan de koffie/thee en een tompouce.
De oogarts is zeer tevreden, alles ziet er netjes uit, zit goed vast en het zicht is alweer wat verbeterd. Nieuwe leefregels zijn er eigenlijk niet, in principe mag ik alles weer doen. Ook bukken, tillen en werken. Maar ik moet het wel rustig opbouwen.
Autorijden mag voorlopig nog niet, niet voor het welzijn van mijn oog maar vanwege de verkeersveiligheid. Volleyballen zou mogen, maar wordt afgeraden tot de volgende controle op 3 december. Lijkt me volkomen logisch. Bovendien zou het me nog niet zo goed afgaan, omdat focussen nog wel lastig is. En ik wil natuurlijk niet de prestaties van mijn team omlaaghalen, juist nu ons competitietje begonnen is.
Mijn lens mag ook weer in. Op mijn vraag of ik nu zelf nog iets kan verpesten, is het antwoord negatief. Het kan helaas nog wel een keer gebeuren, met dit oog omdat het netvlies al een keer losgelegen heeft, en met mijn andere oog omdat dat ook bijziend is, Ik blijf dus een risicogeval. Geen fijn idee, maar in ieder geval weet ik nu wel wat de symptomen zijn en kan ik dan dus meteen alarm slaan.
Nadat we in de parkeergarage van het UMC nog bijna aangereden zijn door een zenuwachtige autobestuurder, parkeert Krista haar auto om 14.05 alweer voor de deur en gaat nog even mee naar binnen voor een kopje thee.
Pablo, die net zijn tas aan het inpakken was, komt er gezellig bij zitten om het goede nieuws te horen en besluit uiteindelijk om dan ook nog maar te blijven eten. Daar heb ik niets op tegen, want hij gaat voor me koken. Lekker, een tartaartje met pasta met kruidenkaassaus. Prima recept en lekker klaargemaakt. Ook nog nooit gegeten. Na het eten stuur ik hem naar Nijmegen en ga ik zelf maar eens afwassen.
Al met al was het een heftige dag merk ik, want ik ben bekaf. Ik heb er zowaar zin in om op mijn linkerzij te gaan liggen.
Facebook : 2004 - 2014
11 jaar geleden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten