Dat heb ik me de afgelopen alweer twee weken regelmatig afgevraagd. Tot ongeveer gisteren was dat toch echt mijn oog. Hoe zo'n klein onderdeeltje van je lichaam opeens volledig de dienst uit kan maken en je hele leven bepalen! En hoe je maar al te graag bereid bent om je daaraan te onderwerpen. Alles voor de goede afloop. Maar nu begint zich toch weer een kentering af te tekenen. Ik pak stukje bij beetje mijn eigen leven terug en mijn oog lijkt daar niet zoveel op tegen te hebben.
Gelukkig maar want alles is toch nog wel een beetje eng ook al weet ik dat de hele situatie niet 'mijn' schuld was en ik ook nu eigenlijk geen enkele invloed meer heb op het genezingsproces of het eventueel nog een keer optreden van een netvliesloslating. Aan dit oog of mijn andere oog. Het enige dat ik doen kan is alert zijn op de symptomen en dan direct actie ondernemen.
Het wordt dus weer tijd om 'gewoon' te gaan doen. En dat betekent in mijn geval weer een normaal dagritme oppakken, want het risico dat je volledig hospialiseert en geen grip meer op je leven hebt is zeer groot. Bovendien wordt je lichaam gewoonweg slap van zo weinig lichaamsbeweging en actie. Maar gelukkig zitten mijn oog en ik nu weer in de stijgende lijn en kunnen we het ook weer steeds beter samen vinden in onze weg naar herstel.
Facebook : 2004 - 2014
11 jaar geleden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten