Facebook : 2004 - 2014
11 jaar geleden
maandag 14 december 2009
zaterdag 12 december 2009
Vrijdag 3 december: Controle
De derde controle op mijn afsprakenkaart. Hoewel ik het idee heb dat het allemaal best goed gaat, ben ik toch wel nerveus. Ik zie van tijd tot tijd nog steeds iets in mijn oog rondzwemmen en wie zegt dat de boel niet opnieuw los heeft gelaten? 's ochtends eerst naar Melanie. We gaan samen Manu ophalen op de peuterspeelzaal, waar ze met een marionettenspel Sinterklaas hebben gevierd, waarover in zijn eigen blog meer. Een leuke gelegenheid om te zien waar mijn oogappeltje twee ochtenden per week uithangt. Er hangt een lekker relaxed sfeertje, helemaal goed.
In eerste instantie zou ik ook nog een paar uurtjes oppassen, maar dat blijkt eigenlijk helemaal niet nodig te zijn. Dus met de bus naar het UMC, waar ik om 15.25 een afspraak heb. Het wachten duurt erg lang, er blijken een hoop spoedgevallen te zijn. Eerst weer gecontroleerd door een arts assistent. Ik vertel hem dat ik de laatste dagen wel extra irritatie heb en mijn oog meer traant dan eerst. Hij ziet geen bijzonderheden, maar noteert het wel netjes voor de oogarts. Mijn sterkte wordt ook weer getest, toch weer iets vooruitgegaan. De oogdruk is heel netjes. Weer wachten op de gang en uiteindelijk zie ik voor het eerst de oogarts die me heeft geopereerd met twee ogen. Hij is erg tevreden over zijn werk en de conditie van mijn oog. Het netvlies zit keurig vast en er is geen reden meer voor nieuwe leefregels. Alles mag nu echt weer. Ik hoop dat ze dat op het thuis- en werkfront geloven. De gasbel is inmiddels ook verdwenen, dus mijn bandje mag ook weer af. Ik vraag hoe het nou zit met die vlekjes die ik zal blijven zien en hoe ik dan moet merken dat het opnieuw mis is. Hij stelt me in die zin gerust dat de kans dat het netvlies in dit oog opnieuw los zal laten klein is. En als het gebeurt zal ik dat zeker weer merken door de nevel in mijn oog, zoals hij dat noemt. Dat betekent dus wel dat ik er niet heel snel bij zal kunnen zijn, want die nevel ontstaat pas als er vocht in het gaatje gaat lopen. Of ik moet me telkens als ik een vlekje zie hysterich bij de oogarts melden. En dat kan wel een paar keer per dag zijn. Nou ja, het enige voordeel is dat ik wél meteen alarm kan slaan als het netvlies van mijn linkeroog het begeeft. En voor de zekerheid zo nu en dan mijn linkeroog afdekken om te kijken of ik met het rechteroog nog wel een volledig beeld heb zonder sluier of nevel. Ik neem afscheid, want over twee maanden mag ik me nog een keer laten controleren bij de oogarts in Hilversum. Er is geen reden meer om dat persé in Utrecht te doen. Even later moet ik nog even terug, want ik ben helemaal vergeten te vragen hoe ik verder moet met druppelen. Dat hoeft niet meer. Ik kan niet nalaten toch even te vragen of hij tijdens de operatie echt vroeg om zijn hockeystick. Daar moet hij erg om lachen, maar het is wel zo. Zo heet een van de instrumentjes. In het dagelijks leven hockeyt hij niet, verzekert hij mij.
Ik denk de oogarts in Hilversum wel. In de bus naar het station bedenk ik me dat ik ook nog ben vergeten te vragen of ik weer mag volleyballen. Stom. Moet ik later nog maar even over bellen of mailen. Ik was toch al van plan om daar in ieder geval mee te wachte tot het nieuwe jaar. Nu is de kerstcompetitie in volle gang en met mijn twee verschillende ogen zou ik de prestaties van mijn team erg naar beneden halen en dat vinden sommige meisjes niet leuk.
In eerste instantie zou ik ook nog een paar uurtjes oppassen, maar dat blijkt eigenlijk helemaal niet nodig te zijn. Dus met de bus naar het UMC, waar ik om 15.25 een afspraak heb. Het wachten duurt erg lang, er blijken een hoop spoedgevallen te zijn. Eerst weer gecontroleerd door een arts assistent. Ik vertel hem dat ik de laatste dagen wel extra irritatie heb en mijn oog meer traant dan eerst. Hij ziet geen bijzonderheden, maar noteert het wel netjes voor de oogarts. Mijn sterkte wordt ook weer getest, toch weer iets vooruitgegaan. De oogdruk is heel netjes. Weer wachten op de gang en uiteindelijk zie ik voor het eerst de oogarts die me heeft geopereerd met twee ogen. Hij is erg tevreden over zijn werk en de conditie van mijn oog. Het netvlies zit keurig vast en er is geen reden meer voor nieuwe leefregels. Alles mag nu echt weer. Ik hoop dat ze dat op het thuis- en werkfront geloven. De gasbel is inmiddels ook verdwenen, dus mijn bandje mag ook weer af. Ik vraag hoe het nou zit met die vlekjes die ik zal blijven zien en hoe ik dan moet merken dat het opnieuw mis is. Hij stelt me in die zin gerust dat de kans dat het netvlies in dit oog opnieuw los zal laten klein is. En als het gebeurt zal ik dat zeker weer merken door de nevel in mijn oog, zoals hij dat noemt. Dat betekent dus wel dat ik er niet heel snel bij zal kunnen zijn, want die nevel ontstaat pas als er vocht in het gaatje gaat lopen. Of ik moet me telkens als ik een vlekje zie hysterich bij de oogarts melden. En dat kan wel een paar keer per dag zijn. Nou ja, het enige voordeel is dat ik wél meteen alarm kan slaan als het netvlies van mijn linkeroog het begeeft. En voor de zekerheid zo nu en dan mijn linkeroog afdekken om te kijken of ik met het rechteroog nog wel een volledig beeld heb zonder sluier of nevel. Ik neem afscheid, want over twee maanden mag ik me nog een keer laten controleren bij de oogarts in Hilversum. Er is geen reden meer om dat persé in Utrecht te doen. Even later moet ik nog even terug, want ik ben helemaal vergeten te vragen hoe ik verder moet met druppelen. Dat hoeft niet meer. Ik kan niet nalaten toch even te vragen of hij tijdens de operatie echt vroeg om zijn hockeystick. Daar moet hij erg om lachen, maar het is wel zo. Zo heet een van de instrumentjes. In het dagelijks leven hockeyt hij niet, verzekert hij mij.
Ik denk de oogarts in Hilversum wel. In de bus naar het station bedenk ik me dat ik ook nog ben vergeten te vragen of ik weer mag volleyballen. Stom. Moet ik later nog maar even over bellen of mailen. Ik was toch al van plan om daar in ieder geval mee te wachte tot het nieuwe jaar. Nu is de kerstcompetitie in volle gang en met mijn twee verschillende ogen zou ik de prestaties van mijn team erg naar beneden halen en dat vinden sommige meisjes niet leuk.
zaterdag 28 november 2009
Vrijdag 27 november: de 23e dag
De eerste 23 dagen zitten er op. Er zijn nu geen grote sprongen meer of dingen die ik echt per dag bij wil houden om later terug te kunnen lezen. Het gewone leven begint weer vorm te krijgen en het afbouwen van het oogdruppelen is nou niet iets om dagelijks over te bloggen. Op dit moment vind ik dat ik best tevreden mag zijn over het genezingsproces. Mijn oog ziet er netjes uit, tot nu toe ben ik niet geconfronteerd met vervelende complicaties en met mijn min twee lens in kan ik me heel redelijk redden. Werken, lopen en fietsen gaan me weer goed af en ik doe alles weer zelf, zij het een beetje rustig aan. Ik werk nog wel even 50%, in ieder geval tot de volgende controle in het UMC en word nog mondjesmaat ingeroosterd. Vandaag de eerste keer klantenservice. Ik moet er weer even inkomen, maar het gaat best goed. Nu is het zaak om weer een normaal ritme te krijgen, want dat is nog wel een beetje lastig.
Raar hoe zo'n oogprobleem en -operatie je dagelijkse leven zo kan beïnvloeden en zo'n impact kan hebben op je hele doen en laten. Daarnaast heb ik te maken met de mensen om me heen die zich rotgeschrokken zijn en voorlopig nog doodongerust dat ik veel te snel alweer veel te veel doe, terwijl ik me precies houd aan de doktersvoorschriften. Wat dat betreft lijkt het makkelijker om zoiets zelf mee te naken dan het vanaf de zijlijn te moeten bekijken. Maar ja, diezelfde mensen kan ik met een gerust hart aanraden mijn blog te lezen. Alleen al het feit dat ik dat bij ben gaan houden bewijst hoe serieus ik het zelf neem.
De voorgenomen 23 dagen bloggen blijken precies de belangrijkste periode te omvatten. Dat had ik van tevoren niet kunnen bedenken. Natuurlijk is de controle op 3 december ook een heel belangrijk moment en dat zal ik ook zeker weer in mijn blog zetten. maar de behoefte om dagelijks mijn hart te luchten (althans hierover) is niet meer zo groot. Een mooi moment om eindelijk weer eens te gaan werken aan het blog van het stoorzendertje. Dat is ook een stuk beter om alles wat ik heb geleerd tijdens de cursus 23 dingen te blijven oefenen en verder te ontwikkelen. Daarvoor is dit blogdagboek niet zo geschikt.
Er staat een druk weekend voor de deur. Morgen mijn eerste zaterdagdienst, nou ja een halve dan, en zondag naar Apeldoorn, vast ter gelegenheid van de 55e verjaardag van Trudi. Haar echte verjaardag is 3 december, mijn UMC dag, dus fijn dat ze het zondag vast viert. En 's avonds komt Manu, dus alle kans om weer goed in het ritme te komen.
Raar hoe zo'n oogprobleem en -operatie je dagelijkse leven zo kan beïnvloeden en zo'n impact kan hebben op je hele doen en laten. Daarnaast heb ik te maken met de mensen om me heen die zich rotgeschrokken zijn en voorlopig nog doodongerust dat ik veel te snel alweer veel te veel doe, terwijl ik me precies houd aan de doktersvoorschriften. Wat dat betreft lijkt het makkelijker om zoiets zelf mee te naken dan het vanaf de zijlijn te moeten bekijken. Maar ja, diezelfde mensen kan ik met een gerust hart aanraden mijn blog te lezen. Alleen al het feit dat ik dat bij ben gaan houden bewijst hoe serieus ik het zelf neem.
De voorgenomen 23 dagen bloggen blijken precies de belangrijkste periode te omvatten. Dat had ik van tevoren niet kunnen bedenken. Natuurlijk is de controle op 3 december ook een heel belangrijk moment en dat zal ik ook zeker weer in mijn blog zetten. maar de behoefte om dagelijks mijn hart te luchten (althans hierover) is niet meer zo groot. Een mooi moment om eindelijk weer eens te gaan werken aan het blog van het stoorzendertje. Dat is ook een stuk beter om alles wat ik heb geleerd tijdens de cursus 23 dingen te blijven oefenen en verder te ontwikkelen. Daarvoor is dit blogdagboek niet zo geschikt.
Er staat een druk weekend voor de deur. Morgen mijn eerste zaterdagdienst, nou ja een halve dan, en zondag naar Apeldoorn, vast ter gelegenheid van de 55e verjaardag van Trudi. Haar echte verjaardag is 3 december, mijn UMC dag, dus fijn dat ze het zondag vast viert. En 's avonds komt Manu, dus alle kans om weer goed in het ritme te komen.
donderdag 26 november 2009
Tussendoortje: onzeker bestaan
Het blijft nog een beerje griezelig allemaal. Hoewel het me is voorspeld en uitgelegd en ik het ook kan nalezen in de folder vind ik het toch eng dat ik nog steeds (of weer?) zwarte vlekjes zie. Hoe weet ik nou dat het gaat om het gaatje dat er al is en dat er geen nieuwe netvliesloslating bezig is? Met enige regelmaat houd ik dus mijn hand voor mijn goede oog en constateer telkens tot mijn grote opluchting dat mijn zicht helemaal niet belemmerd wordt. Vertrouwen dus maar dat het allemaal nog steeds vast zit. Ik weet nu wel heel goed wat en hoe ik ga zien als er echt sprake is van een loslating, dus alle kans om er dan snel bij te zijn.
Ingeborg stuurt me een mailtje vanaf De Meent: iedereen daar mist me en is erg benieuwd hoe het met me gaat. Twee lezertjes, Bruno en Rosalie, leveren een plantje af. Ingeborg neemt het mee naar de centrale. Wat lief allemaal en wat hartverwarmend dat ze zo met me bezig zijn daar. Nou maar hopen dat er iets gedaan kan worden aan die belachelijk hoge temperatuur op De Meent, zodat ik er binnenkort zelf weer naar toe kan.
Ingeborg stuurt me een mailtje vanaf De Meent: iedereen daar mist me en is erg benieuwd hoe het met me gaat. Twee lezertjes, Bruno en Rosalie, leveren een plantje af. Ingeborg neemt het mee naar de centrale. Wat lief allemaal en wat hartverwarmend dat ze zo met me bezig zijn daar. Nou maar hopen dat er iets gedaan kan worden aan die belachelijk hoge temperatuur op De Meent, zodat ik er binnenkort zelf weer naar toe kan.
Woensdag 25 november
Niet naar De Meent vandaag, want daar stijgen de temperaturen tot grote hoogte. Dus weer naar de centrale van 9.00 tot 13.00. Om 12.00 neem ik een half uurtje pauze en lunch weer met Karin. Daarna nog een poosje werken tot 13.30. Lekker nuttig bezig geweest: bij de jeugd informatie en samen met Marja en Ciska heel veel boeken afgeschreven. Fijn, want volgende week zondag is de grote boekenverkoop.
Gewapend met een papaplu van de bibliotheek via de markt naar huis. Behoorlijk veel op de benen gestaan vandaag en dus best moe als ik thuiskom. Dus geheel tegen mijn gewoonte in toch de tv maar weer aan. Dat is de enige manier om mij op de bank te houden. En dat blijkt geen overbodige luxe.
Gewapend met een papaplu van de bibliotheek via de markt naar huis. Behoorlijk veel op de benen gestaan vandaag en dus best moe als ik thuiskom. Dus geheel tegen mijn gewoonte in toch de tv maar weer aan. Dat is de enige manier om mij op de bank te houden. En dat blijkt geen overbodige luxe.
Dinsdag 24 november: Weer aan het werk
Nou ja, half dan. Ik besluit de periode dat ik nog 50% werk naar de bibliotheek te lopen. Goed voor de spieren en zo ben ik wat langer buiten. Ook goed tegen de najaarsdip. Op het Melkpad kom ik Ranka tegen. Ik moet nog een keer extra beloven dat ik het echt rustig aan zal doen. Eenmaal binnen wordt het uiteraard toch even bijpraten met een paar collega's en daarna begin ik met de checkdienst. Het valt me allemaal niet tegen. Ik doe wat klantenservicedingen en behandel en beantwoord de binnengekomen e-mails. Voor ik het weet is het 13.00 en dus tijd om weer te stoppen. Lunchen met Karin en daarna naar de tandarts, die niet alleen de controle doet, maar ook twee tanden vult. Dus alweer gedoe aan mijn hoofd! Ja, ik wil verdoving, maar fijn vind ik het niet. Thuisgekomen merk ik dat ik best moe ben. Logisch na zo'n tijd niets doen. Dus lekker op de bank en niet te laat naar bed.
dinsdag 24 november 2009
Maandag 23 november: eindelijk weer oppasoma
's ochtends ben ik even vergeten dat Manu er weer is. Dus doe ik helemaal niet zachtjes als ik Melle wakker maak. Geeft niets. Manu slaapt er heerlijk doorheen en ook uit. Ik heb dus alle tijd om de nodige dingen te doen waar ik hem niet zo goed bij kan gebruiken. Onder andere gauw nog even wat Sinterklaasschuimpjes in zijn schoen stoppen en de wortel eruit halen, Ik ben het een beetje ontwend. We maken er een rustig dagje van, zodat hij kan bekomen van het drukke weekend. Het is echt een dag om binnen te blijven. Als hij 's middags slaapt kan ik even naar de apotheek en een boodschapje doen. Pablo past op.
Manu neemt het er goed van, hij slaapt van twee tot vijf. Bizar, dat heb ik nog nooit meegemaakt. Samen koken en eten voordat Melanie hem komt halen zit er dus niet in. Je kan zo'n kind moeilijk meteen aan de warme hap zetten, als hij net weer wakker is. Dan maar lekker thuis eten bij pap en mam. Ook gezellig.
Dus nog maar even lekker met een plakje koek voor de tv tot Melanie hem komt halen.
Samen met Melle eten en 's avonds weer heel rustig op de bank. Niet te laat naar bed want morgen is mijn eerste (halve) werkdag
Manu neemt het er goed van, hij slaapt van twee tot vijf. Bizar, dat heb ik nog nooit meegemaakt. Samen koken en eten voordat Melanie hem komt halen zit er dus niet in. Je kan zo'n kind moeilijk meteen aan de warme hap zetten, als hij net weer wakker is. Dan maar lekker thuis eten bij pap en mam. Ook gezellig.
Dus nog maar even lekker met een plakje koek voor de tv tot Melanie hem komt halen.
Samen met Melle eten en 's avonds weer heel rustig op de bank. Niet te laat naar bed want morgen is mijn eerste (halve) werkdag
Zondag 22 november: ouderwetse zondag
Hè hè. Nu het normale leven weer begonnen is, kan ik ook weer echt genieten van de zondag. De wekker uit en zowaar uitgeslapen tot 8.45. Hierdoor wel een stuk gemist van Vroege Vogels. Omdat ik mijn oog moet druppelen en mijn medicijn innemen, luister ik de rest maar in bed. Speedy is laat uit geweest, dus dat redt hij wel.
Om 10 uur op, Speedy verzorgen en het zondagse niksen kan beginnen. Ik zwaai Melle uit die naar Utrecht gaat en ontbijt met Pablo. Het is bar weer en ik hoef er eigenlijk niet zo nodig uit.
Om een uur of vier begin ik vast met koken. We eten twee soorten spaghetti. Diego, Melanie en Manu komen eten en Manu mag gelukkig weer blijven logeren. Ze zijn alledrie een beetje moe van het woeste verjaardagsweekend. Om een uur of acht vindt Manu het welletjes en stuurt Diego en Melanie naar huis. "Doei papa, doei mama".
O, moeten we weg? "Ja" Duidelijke taal. Na het zwaaien nog even een fles en zijn schoen zetten. Hij zingt keihard, dus dat zal de Sint wel gehoord hebben. Nog een beetje tv kijken en op Melle wachten die tegen twaalven weer thuis is.
Om 10 uur op, Speedy verzorgen en het zondagse niksen kan beginnen. Ik zwaai Melle uit die naar Utrecht gaat en ontbijt met Pablo. Het is bar weer en ik hoef er eigenlijk niet zo nodig uit.
Om een uur of vier begin ik vast met koken. We eten twee soorten spaghetti. Diego, Melanie en Manu komen eten en Manu mag gelukkig weer blijven logeren. Ze zijn alledrie een beetje moe van het woeste verjaardagsweekend. Om een uur of acht vindt Manu het welletjes en stuurt Diego en Melanie naar huis. "Doei papa, doei mama".
O, moeten we weg? "Ja" Duidelijke taal. Na het zwaaien nog even een fles en zijn schoen zetten. Hij zingt keihard, dus dat zal de Sint wel gehoord hebben. Nog een beetje tv kijken en op Melle wachten die tegen twaalven weer thuis is.
zondag 22 november 2009
Zaterdag 21 november: geheel selfsupporting!
Het is tijd voor de wekelijkse boodschappen en ik besluit dat ik die op mijn gemak zelf ga doen. Dat betekent naar de supermarkt en naar de markt.
Ik kies voor de C1000, niet de goedkoopste, maar wel het dichtst bij en ik moet het ook nog niet overdrijven. Én ik ga met de fiets, desnoods kan ik ernaast lopen als het toch niet lukt. Maar het lukt wel. Eerst nog een beetje eng, want ik heb natuurlijk sowieso twee weken niet op de fiets gezeten en nu voelt het ook nog eens extra spannend, omdat ik niet zeker weet of ik wel genoeg zie. Dat valt alles mee, mijn ogen (of hersens?) hebben zich goed aangepast aan de situatie. Knap hoe probleemoplossend het menselijk lichaam blijkt te werken. Na de C1000 ook nog naar de markt, waar de kramen opeens helemaal anders zijn opgesteld. Beetje flauw om dat nou juist nu te doen, terwijl over de markt lopen op zich al een hele uitdaging is. Moet ik ook nog al mijn favoriete kramen gaan zoeken, die ik normaal gesproken 'blind' kan vinden.
Maar ook dit gaat me goed af. Nog even naar de Reformwinkel voor Aloë Vera drank voor Speedy. Nou ja zeg, is die opeens dicht en word ik verwezen naar de GOOD FOOD winkel, waar ik nog nooit geweest ben. Maar ook daar vind ik mijn weg en ben best trots op mezelf. Dan nog een keer mijn fiets parkeren bij de markt. Ik ben vergeten iets voor Manu's schoen te kopen. Hij is inmiddels ingewijd in het Sint gebeuren. Het wordt een zakje met Sinterklaasschuimpjes. Weer bij de fiets gekomen, bedenk ik dat ik de spruitjes vegeten ben, dus weer terug de markt op. Ik heb mijn vuurdoop nu wel gehad. Ik koop voor deze keer een bakje schoongemaakte spruitjes, vanwege het dubbelzien. Belachelijk duur is dat, maar het is voor de goede zaak en vandaag ga ik eerst maar weer eens oefenen met aardappels schillen.
Koken doe ik ook zelf: kippenkluifjes braden en meekoken in de coq au vin saus die nog in de diepvries stond, aardappels bakken en spruitjes koken.
Het gaat me goed af en smaakt (misschien nu wel extra) lekker. Pablo en Melle eten mee en vertrekken daarna naar Melanie, want zij horen bij de jonkies.
Nou, nou, de avond maar weer op de bank. Genoeg gedaan vandaag, moe maar zeer voldaan!
Ik kies voor de C1000, niet de goedkoopste, maar wel het dichtst bij en ik moet het ook nog niet overdrijven. Én ik ga met de fiets, desnoods kan ik ernaast lopen als het toch niet lukt. Maar het lukt wel. Eerst nog een beetje eng, want ik heb natuurlijk sowieso twee weken niet op de fiets gezeten en nu voelt het ook nog eens extra spannend, omdat ik niet zeker weet of ik wel genoeg zie. Dat valt alles mee, mijn ogen (of hersens?) hebben zich goed aangepast aan de situatie. Knap hoe probleemoplossend het menselijk lichaam blijkt te werken. Na de C1000 ook nog naar de markt, waar de kramen opeens helemaal anders zijn opgesteld. Beetje flauw om dat nou juist nu te doen, terwijl over de markt lopen op zich al een hele uitdaging is. Moet ik ook nog al mijn favoriete kramen gaan zoeken, die ik normaal gesproken 'blind' kan vinden.
Maar ook dit gaat me goed af. Nog even naar de Reformwinkel voor Aloë Vera drank voor Speedy. Nou ja zeg, is die opeens dicht en word ik verwezen naar de GOOD FOOD winkel, waar ik nog nooit geweest ben. Maar ook daar vind ik mijn weg en ben best trots op mezelf. Dan nog een keer mijn fiets parkeren bij de markt. Ik ben vergeten iets voor Manu's schoen te kopen. Hij is inmiddels ingewijd in het Sint gebeuren. Het wordt een zakje met Sinterklaasschuimpjes. Weer bij de fiets gekomen, bedenk ik dat ik de spruitjes vegeten ben, dus weer terug de markt op. Ik heb mijn vuurdoop nu wel gehad. Ik koop voor deze keer een bakje schoongemaakte spruitjes, vanwege het dubbelzien. Belachelijk duur is dat, maar het is voor de goede zaak en vandaag ga ik eerst maar weer eens oefenen met aardappels schillen.
Koken doe ik ook zelf: kippenkluifjes braden en meekoken in de coq au vin saus die nog in de diepvries stond, aardappels bakken en spruitjes koken.
Het gaat me goed af en smaakt (misschien nu wel extra) lekker. Pablo en Melle eten mee en vertrekken daarna naar Melanie, want zij horen bij de jonkies.
Nou, nou, de avond maar weer op de bank. Genoeg gedaan vandaag, moe maar zeer voldaan!
vrijdag 20 november 2009
Vrijdag 20 november: Melanie jarig
Voor vanavond staat weer een uitje op het programma: gezellig eten bij Melanie (en natuurlijk ook bij Diego en Manu) om haar verjaardag te vieren. Martien en Nelly komen me halen. Fijn, ook al zou ik in theorie wel weer met het openbaar vervoer kunnen. Dit voelt nog net iets lekkerder en veiliger. In het donker is het kijken nog wat lastiger dan overdag.
Weer netjes op tijd op, douchen en aankleden en de beestenboel doen.
Ontbijten en dan weer achter de laptop voor wat mailtjes en mijn blog.
Volgens mij is dat ook een prima oefening voor mijn oog.
Ik voel me lekker, het zonnetje schijnt er ook nog bij. Helemaal goed.
Vandaag even wat nuttige dingen doen, zoals een afspraak maken met de internist, de tandarts (voor mijn gemiste controle) en met de fysiotherapeut (vanwege de afspraak die vorige week niet door kon gaan), Daar is de komende weken nog ruimte voor, omdat ik nog maar 50% ga werken. Verder vanmiddag een cadeautje voor Melanie kopen en dan gelijk door naar de huisarts. Alles lopend, want met fietsen wacht ik nog even. Een mooie gelegenheid om de spieren weer een beetje op krachten te laten komen.
Ik koop een boek van John Boyne. Ik hoop dat het net zo mooi is als De jongen in de gestreepte piama. Dat was in elk geval heel indrukwekkend.
Bij de turkse winkel naast de Aldi koop ik een blikje sinas en drink dat leeg op een van de bankjes op het plein. Zoals altijd worden die deels bezet door daklozen en ook nu zit daar het altijd dronken en ruziënde stel dat de bibliotheek niet meer in mag. Wel een beetje een gek gevoel om juist nu daar te zitten, terwijl ik normaal op dit tijdstip aan het werk ben. Het lijkt alsof ik opeens ook bij de outcast hoor. Zouden mensen nu ook zo naar míj kijken en denken: hé daar zit een nieuwe!
Na de huisarts loop ik in de regen naar huis en kan nog net even de konijnen in de kennel doen en eten geven, voordat ik word opgehaald.
Het is gezellig in Utrecht. Melanie heeft een heerlijk visschoteltje besteld en we laten het ons prima smaken. Manu is erg tevreden dat ik er ben. Niet al te laat weer thuis afgeleverd, want Melanie heeft zaterdag open dag op de PABO en viert dan 's avonds nog haar verjaardag voor de jonkies. Bovendien gaat Manu dus echt niet vrijwillig naar bed als opa en de oma;s er nog zijn, ook al is hij bekaf.
De rest van de avond lekker op de bank
Weer netjes op tijd op, douchen en aankleden en de beestenboel doen.
Ontbijten en dan weer achter de laptop voor wat mailtjes en mijn blog.
Volgens mij is dat ook een prima oefening voor mijn oog.
Ik voel me lekker, het zonnetje schijnt er ook nog bij. Helemaal goed.
Vandaag even wat nuttige dingen doen, zoals een afspraak maken met de internist, de tandarts (voor mijn gemiste controle) en met de fysiotherapeut (vanwege de afspraak die vorige week niet door kon gaan), Daar is de komende weken nog ruimte voor, omdat ik nog maar 50% ga werken. Verder vanmiddag een cadeautje voor Melanie kopen en dan gelijk door naar de huisarts. Alles lopend, want met fietsen wacht ik nog even. Een mooie gelegenheid om de spieren weer een beetje op krachten te laten komen.
Ik koop een boek van John Boyne. Ik hoop dat het net zo mooi is als De jongen in de gestreepte piama. Dat was in elk geval heel indrukwekkend.
Bij de turkse winkel naast de Aldi koop ik een blikje sinas en drink dat leeg op een van de bankjes op het plein. Zoals altijd worden die deels bezet door daklozen en ook nu zit daar het altijd dronken en ruziënde stel dat de bibliotheek niet meer in mag. Wel een beetje een gek gevoel om juist nu daar te zitten, terwijl ik normaal op dit tijdstip aan het werk ben. Het lijkt alsof ik opeens ook bij de outcast hoor. Zouden mensen nu ook zo naar míj kijken en denken: hé daar zit een nieuwe!
Na de huisarts loop ik in de regen naar huis en kan nog net even de konijnen in de kennel doen en eten geven, voordat ik word opgehaald.
Het is gezellig in Utrecht. Melanie heeft een heerlijk visschoteltje besteld en we laten het ons prima smaken. Manu is erg tevreden dat ik er ben. Niet al te laat weer thuis afgeleverd, want Melanie heeft zaterdag open dag op de PABO en viert dan 's avonds nog haar verjaardag voor de jonkies. Bovendien gaat Manu dus echt niet vrijwillig naar bed als opa en de oma;s er nog zijn, ook al is hij bekaf.
De rest van de avond lekker op de bank
Tussendoortje: wie is hier nou eigenlijk de baas?
Dat heb ik me de afgelopen alweer twee weken regelmatig afgevraagd. Tot ongeveer gisteren was dat toch echt mijn oog. Hoe zo'n klein onderdeeltje van je lichaam opeens volledig de dienst uit kan maken en je hele leven bepalen! En hoe je maar al te graag bereid bent om je daaraan te onderwerpen. Alles voor de goede afloop. Maar nu begint zich toch weer een kentering af te tekenen. Ik pak stukje bij beetje mijn eigen leven terug en mijn oog lijkt daar niet zoveel op tegen te hebben.
Gelukkig maar want alles is toch nog wel een beetje eng ook al weet ik dat de hele situatie niet 'mijn' schuld was en ik ook nu eigenlijk geen enkele invloed meer heb op het genezingsproces of het eventueel nog een keer optreden van een netvliesloslating. Aan dit oog of mijn andere oog. Het enige dat ik doen kan is alert zijn op de symptomen en dan direct actie ondernemen.
Het wordt dus weer tijd om 'gewoon' te gaan doen. En dat betekent in mijn geval weer een normaal dagritme oppakken, want het risico dat je volledig hospialiseert en geen grip meer op je leven hebt is zeer groot. Bovendien wordt je lichaam gewoonweg slap van zo weinig lichaamsbeweging en actie. Maar gelukkig zitten mijn oog en ik nu weer in de stijgende lijn en kunnen we het ook weer steeds beter samen vinden in onze weg naar herstel.
Gelukkig maar want alles is toch nog wel een beetje eng ook al weet ik dat de hele situatie niet 'mijn' schuld was en ik ook nu eigenlijk geen enkele invloed meer heb op het genezingsproces of het eventueel nog een keer optreden van een netvliesloslating. Aan dit oog of mijn andere oog. Het enige dat ik doen kan is alert zijn op de symptomen en dan direct actie ondernemen.
Het wordt dus weer tijd om 'gewoon' te gaan doen. En dat betekent in mijn geval weer een normaal dagritme oppakken, want het risico dat je volledig hospialiseert en geen grip meer op je leven hebt is zeer groot. Bovendien wordt je lichaam gewoonweg slap van zo weinig lichaamsbeweging en actie. Maar gelukkig zitten mijn oog en ik nu weer in de stijgende lijn en kunnen we het ook weer steeds beter samen vinden in onze weg naar herstel.
donderdag 19 november 2009
Donderdag 19 november
Bah, vannacht gedroomd dat het weer mis was en dat de ondergaande zon terug was in mijn oog. Gelukkig vanochtend ontdekt dat dat echt niet zo is.
Op tijd op, douchen, aankleden, Speedy en de poezen verzorgen en ontbijten. Dan even naar de dierenwinkel voor mensengebak (ja,ja dat hebben ze daar gewoon), even lekker stofzuigen en de mysterieguest kan komen. Het gaat om een geheime missie, dus ik laat me hier verder niet over uit. Ik heb gisteren op de tv maar al te goed gezien waar dat toe kan leiden en opstappen uit mijn eigen huis lijkt me niet echt handig. Als het bezoek, aangenaam en nuttig, weer weg is bel ik dokter Bakker voor een afsptaak. Morgen om 15.10 kan ik terecht. Daarna bel ik Ellie om af te spreken hoe ik volgende week het werk weer voorzichig op ga pakken. We worden het eens over een (naar mijn mening heel relaxed) programmaatje, maar even later hangt Ranka aan de telefoon: mooi niet dat ik woensdag al naar De Meent ga en verder ook nog heel rustig aan!!!! Meestal heb ik nogal moeite met me ziek melden, maar beter (of zelfs half beter) melden blijkt nog een stuk lastiger te zijn. Ranka wint. Er wordt goed op me gepast!
Ik begin weer wat lekkerder in mijn ritme te komen. Voor morgen ook maar weer iets bedenken en gewoon op tijd op.
De middag doe ik het rustig aan, want vanavond is mijn eerste uitje naar de bibliotheek. Het is de slotavond van Nederland Leest en Jacqueline heeft aangeboden om me even op te halen en weer thuis te brengen na afloop. Hartstikke lief en ik maak er graag gebruik van. Het is een leuke avond en ik ben blij dat ik geweest ben.
Bovendien is het een goede testcase om te kijken hoe (on)zeker ik me voel en dat valt alles mee. Het is dus prima dat ik volgende week weer met mate begin.
Met een tevreden gevoel naar bed. Ik begin weer wat meer grip op het leven te krijgen.
Op tijd op, douchen, aankleden, Speedy en de poezen verzorgen en ontbijten. Dan even naar de dierenwinkel voor mensengebak (ja,ja dat hebben ze daar gewoon), even lekker stofzuigen en de mysterieguest kan komen. Het gaat om een geheime missie, dus ik laat me hier verder niet over uit. Ik heb gisteren op de tv maar al te goed gezien waar dat toe kan leiden en opstappen uit mijn eigen huis lijkt me niet echt handig. Als het bezoek, aangenaam en nuttig, weer weg is bel ik dokter Bakker voor een afsptaak. Morgen om 15.10 kan ik terecht. Daarna bel ik Ellie om af te spreken hoe ik volgende week het werk weer voorzichig op ga pakken. We worden het eens over een (naar mijn mening heel relaxed) programmaatje, maar even later hangt Ranka aan de telefoon: mooi niet dat ik woensdag al naar De Meent ga en verder ook nog heel rustig aan!!!! Meestal heb ik nogal moeite met me ziek melden, maar beter (of zelfs half beter) melden blijkt nog een stuk lastiger te zijn. Ranka wint. Er wordt goed op me gepast!
Ik begin weer wat lekkerder in mijn ritme te komen. Voor morgen ook maar weer iets bedenken en gewoon op tijd op.
De middag doe ik het rustig aan, want vanavond is mijn eerste uitje naar de bibliotheek. Het is de slotavond van Nederland Leest en Jacqueline heeft aangeboden om me even op te halen en weer thuis te brengen na afloop. Hartstikke lief en ik maak er graag gebruik van. Het is een leuke avond en ik ben blij dat ik geweest ben.
Bovendien is het een goede testcase om te kijken hoe (on)zeker ik me voel en dat valt alles mee. Het is dus prima dat ik volgende week weer met mate begin.
Met een tevreden gevoel naar bed. Ik begin weer wat meer grip op het leven te krijgen.
Tussendoortje
Nog steeds vallen er elke dag een paar kaarten op de deurmat en word ik gemaild of gebeld. De bloemen van de bibliotheek staan er nog heel redelijk bij, terwijl ze toch al een week geleden bezorgd zijn. Zouden ze het volhouden tot ik a.s. dinsdag weer een beetje aan het werk ga? In ieder geval zorgt het wel voor prettige afleiding en contact met de buitenwereld deze dagen. Het blijft gek om ziek thuis te zitten terwijl je ook weer niet echt ziek bent, maar nu al werken zou echt nog geen optie zijn.
Eerst maar weer eens wennen aan het dagelijkse ritme, thuis de boel weer een beetje op de rails krijgen en voor mezelf gaan zorgen zonder dat er hulptroepen voor nodig zijn. Oeps, dat riep ik vroeger ook altijd als iemand zich weer beter wilde melden.
Eerst maar weer eens wennen aan het dagelijkse ritme, thuis de boel weer een beetje op de rails krijgen en voor mezelf gaan zorgen zonder dat er hulptroepen voor nodig zijn. Oeps, dat riep ik vroeger ook altijd als iemand zich weer beter wilde melden.
Woensdag 18 november: mijn eerste uitje
Voor het eerst sinds de beruchte zaterdag krijgen de vogeltjes weer eten op hun voederplank, ik hoop dat ik ze nog niet voorgoed verjaagd heb na zoveel dagen verwaarlozing. De konijnen mogen ook weer rondhuppelen in de tuin. Alles begint alweer een beetje makkelijker te worden.
Het dubbelzien is nog wel lastig, vooral bij het naar beneden kijken. Recht vooruitkijken gaat al heel goed. Als ik mijn hoofd goed buig bij het naar beneden kijken heb ik minder last.
Nu ik dat door heb, durf ik zelfs een eitje te bakken voor mijn brunch. Ja, ja, er komt al wat meer ritme en structuur in mijn beperkte leventje.
Om 12.30 trek ik de stoute schoenen aan en wandel door de storm naar het centraal station. Loop ik door het woonerf en wacht keurig (en een beetje angstig) met oversteken tot een auto voorbij is, rijdt die maar niet door. Wat moet ik nou? Gaat het raampje open en vraagt Joke of ik ga werken en of ik mee wil rijden. Nee, op de bibliotheek ben ik nog niet gewenst, dus ik vervolg mijn weg naar het station. Daar zit Jacqueline te wachten op de trein naar Utrecht. Zouden ze me in de gaten houden?
Ik koop nog even een boekje van Dick Bruna: Nijntje is stout en stap met Jet op de trein naar Amsterdam. We gaan op kraambezoek bij de laatste aanwinst voor de oma's en kleinzonen vakantie. De volgende vakantie mag hij nog niet mee, want te klein, maar het jaar daarna zal hij zeker van de partij zijn. We ontmoeten oma Louise op het centraal in Amsterdam en stappen in de tram naar Anne. Die, ondanks urenlang huilend kind, een heerlijke lunch op tafel zet. Hoe krijgt ze het voor elkaar.
En urenlang krijsend kind? Hoezo? Nog nooit een kind zo lief urenlang in de box zien slapen! Hij sliep zelfs door toen hij door oma Louise uit de box werd gehaald en even later aan mij doorgegeven en tenslotte weer in de box werd gelegd. Het valt me allemaal niet tegen, de enige dissonant is dat ik op de dag nog een keer moet druppelen, dus de lens moet even uit. Eind van de middag gaan Jet en ik weer richting Hilversum. Thuis trek ik wat uit de diepvries en 's avonds hang ik lekker op de bank. Moe, maar heel tevreden.
Het dubbelzien is nog wel lastig, vooral bij het naar beneden kijken. Recht vooruitkijken gaat al heel goed. Als ik mijn hoofd goed buig bij het naar beneden kijken heb ik minder last.
Nu ik dat door heb, durf ik zelfs een eitje te bakken voor mijn brunch. Ja, ja, er komt al wat meer ritme en structuur in mijn beperkte leventje.
Om 12.30 trek ik de stoute schoenen aan en wandel door de storm naar het centraal station. Loop ik door het woonerf en wacht keurig (en een beetje angstig) met oversteken tot een auto voorbij is, rijdt die maar niet door. Wat moet ik nou? Gaat het raampje open en vraagt Joke of ik ga werken en of ik mee wil rijden. Nee, op de bibliotheek ben ik nog niet gewenst, dus ik vervolg mijn weg naar het station. Daar zit Jacqueline te wachten op de trein naar Utrecht. Zouden ze me in de gaten houden?
Ik koop nog even een boekje van Dick Bruna: Nijntje is stout en stap met Jet op de trein naar Amsterdam. We gaan op kraambezoek bij de laatste aanwinst voor de oma's en kleinzonen vakantie. De volgende vakantie mag hij nog niet mee, want te klein, maar het jaar daarna zal hij zeker van de partij zijn. We ontmoeten oma Louise op het centraal in Amsterdam en stappen in de tram naar Anne. Die, ondanks urenlang huilend kind, een heerlijke lunch op tafel zet. Hoe krijgt ze het voor elkaar.
En urenlang krijsend kind? Hoezo? Nog nooit een kind zo lief urenlang in de box zien slapen! Hij sliep zelfs door toen hij door oma Louise uit de box werd gehaald en even later aan mij doorgegeven en tenslotte weer in de box werd gelegd. Het valt me allemaal niet tegen, de enige dissonant is dat ik op de dag nog een keer moet druppelen, dus de lens moet even uit. Eind van de middag gaan Jet en ik weer richting Hilversum. Thuis trek ik wat uit de diepvries en 's avonds hang ik lekker op de bank. Moe, maar heel tevreden.
woensdag 18 november 2009
Dinsdag 17 november: gewoon doen?
Net als vorige week heb ik opeens weer moeite met de dagen van de week. Misschien omdat vorige week de controle op dinsdag was, voelde gisteren erg als dinsdag.
Deze dag begint langzaam op zijn plaats te vallen.
Ik moet een heel nieuw ritme ontwikkelen, Na het iets later dan anders opstaan, doe ik de laptop open om mijn dagboekblog/blogdagboek helemaal bij te werken. Op de een of andere manier vind ik dat belangrijker dan ontbijten. Het wordt dus weer een brunchlunch. Dit moet ik morgen maar iets beter aanpakken.
Gewoon doen is nog lastig. Ik mag dan wel weer alles doen, maar word nog belemmerd doordat ik niet scherp en soms ook dubbelzie. Het is vermoeiend en maakt onzeker. Speedy uitlaten lukt wel, maar oversteken is eng. Even lekker wandelen zit er niet in, want hij loopt nog niet zo makkelijk.
's middags toch maar weer even op de bank. Melle belt en vraagt of we samen zullen eten. Goed plan, ik besluit dat ik zelf ga koken. Als Melle thuis is overleggen we wat we zullen eten en ik loop zelf naar de C1000. Heerlijk even buiten en het gaat heel redelijk. Het wordt steak, aardappels, bloemkool en een sausje. Ik kook en Melle bakt de steaks. Dat vind ik nog een beetje eng, omdat ik vooral bij het naar beneden kijken dubbel zie en ik dus twee pannen en vier biefstukken zie.
Gezellig gegeten en verder een rustige avond. Voor het eerst zonder paracetamollen naar bed.
Deze dag begint langzaam op zijn plaats te vallen.
Ik moet een heel nieuw ritme ontwikkelen, Na het iets later dan anders opstaan, doe ik de laptop open om mijn dagboekblog/blogdagboek helemaal bij te werken. Op de een of andere manier vind ik dat belangrijker dan ontbijten. Het wordt dus weer een brunchlunch. Dit moet ik morgen maar iets beter aanpakken.
Gewoon doen is nog lastig. Ik mag dan wel weer alles doen, maar word nog belemmerd doordat ik niet scherp en soms ook dubbelzie. Het is vermoeiend en maakt onzeker. Speedy uitlaten lukt wel, maar oversteken is eng. Even lekker wandelen zit er niet in, want hij loopt nog niet zo makkelijk.
's middags toch maar weer even op de bank. Melle belt en vraagt of we samen zullen eten. Goed plan, ik besluit dat ik zelf ga koken. Als Melle thuis is overleggen we wat we zullen eten en ik loop zelf naar de C1000. Heerlijk even buiten en het gaat heel redelijk. Het wordt steak, aardappels, bloemkool en een sausje. Ik kook en Melle bakt de steaks. Dat vind ik nog een beetje eng, omdat ik vooral bij het naar beneden kijken dubbel zie en ik dus twee pannen en vier biefstukken zie.
Gezellig gegeten en verder een rustige avond. Voor het eerst zonder paracetamollen naar bed.
dinsdag 17 november 2009
Maandag 16 november: tweede controle
Op de gewone tijd de wekker gezet en opgestaan. Annelies komt een keer extra schoonmaken en Krista komt me om 12 uur halen. Hartstikke fijn en ook gezellig, kunnen we gelijk even lekker bijpraten.
Ik ben 's ochtends toch wel heel onrustig, niet zo'n trek in ontbijt en ik word een beetje moe van mezelf.
Gelukkig wordt het eindelijk twaalf uur en kunnen we tenminste op weg.
Veel te vroeg in het ziekenhuis, want geen file, dus we zetten ons aan de koffie/thee en een tompouce.
De oogarts is zeer tevreden, alles ziet er netjes uit, zit goed vast en het zicht is alweer wat verbeterd. Nieuwe leefregels zijn er eigenlijk niet, in principe mag ik alles weer doen. Ook bukken, tillen en werken. Maar ik moet het wel rustig opbouwen.
Autorijden mag voorlopig nog niet, niet voor het welzijn van mijn oog maar vanwege de verkeersveiligheid. Volleyballen zou mogen, maar wordt afgeraden tot de volgende controle op 3 december. Lijkt me volkomen logisch. Bovendien zou het me nog niet zo goed afgaan, omdat focussen nog wel lastig is. En ik wil natuurlijk niet de prestaties van mijn team omlaaghalen, juist nu ons competitietje begonnen is.
Mijn lens mag ook weer in. Op mijn vraag of ik nu zelf nog iets kan verpesten, is het antwoord negatief. Het kan helaas nog wel een keer gebeuren, met dit oog omdat het netvlies al een keer losgelegen heeft, en met mijn andere oog omdat dat ook bijziend is, Ik blijf dus een risicogeval. Geen fijn idee, maar in ieder geval weet ik nu wel wat de symptomen zijn en kan ik dan dus meteen alarm slaan.
Nadat we in de parkeergarage van het UMC nog bijna aangereden zijn door een zenuwachtige autobestuurder, parkeert Krista haar auto om 14.05 alweer voor de deur en gaat nog even mee naar binnen voor een kopje thee.
Pablo, die net zijn tas aan het inpakken was, komt er gezellig bij zitten om het goede nieuws te horen en besluit uiteindelijk om dan ook nog maar te blijven eten. Daar heb ik niets op tegen, want hij gaat voor me koken. Lekker, een tartaartje met pasta met kruidenkaassaus. Prima recept en lekker klaargemaakt. Ook nog nooit gegeten. Na het eten stuur ik hem naar Nijmegen en ga ik zelf maar eens afwassen.
Al met al was het een heftige dag merk ik, want ik ben bekaf. Ik heb er zowaar zin in om op mijn linkerzij te gaan liggen.
Ik ben 's ochtends toch wel heel onrustig, niet zo'n trek in ontbijt en ik word een beetje moe van mezelf.
Gelukkig wordt het eindelijk twaalf uur en kunnen we tenminste op weg.
Veel te vroeg in het ziekenhuis, want geen file, dus we zetten ons aan de koffie/thee en een tompouce.
De oogarts is zeer tevreden, alles ziet er netjes uit, zit goed vast en het zicht is alweer wat verbeterd. Nieuwe leefregels zijn er eigenlijk niet, in principe mag ik alles weer doen. Ook bukken, tillen en werken. Maar ik moet het wel rustig opbouwen.
Autorijden mag voorlopig nog niet, niet voor het welzijn van mijn oog maar vanwege de verkeersveiligheid. Volleyballen zou mogen, maar wordt afgeraden tot de volgende controle op 3 december. Lijkt me volkomen logisch. Bovendien zou het me nog niet zo goed afgaan, omdat focussen nog wel lastig is. En ik wil natuurlijk niet de prestaties van mijn team omlaaghalen, juist nu ons competitietje begonnen is.
Mijn lens mag ook weer in. Op mijn vraag of ik nu zelf nog iets kan verpesten, is het antwoord negatief. Het kan helaas nog wel een keer gebeuren, met dit oog omdat het netvlies al een keer losgelegen heeft, en met mijn andere oog omdat dat ook bijziend is, Ik blijf dus een risicogeval. Geen fijn idee, maar in ieder geval weet ik nu wel wat de symptomen zijn en kan ik dan dus meteen alarm slaan.
Nadat we in de parkeergarage van het UMC nog bijna aangereden zijn door een zenuwachtige autobestuurder, parkeert Krista haar auto om 14.05 alweer voor de deur en gaat nog even mee naar binnen voor een kopje thee.
Pablo, die net zijn tas aan het inpakken was, komt er gezellig bij zitten om het goede nieuws te horen en besluit uiteindelijk om dan ook nog maar te blijven eten. Daar heb ik niets op tegen, want hij gaat voor me koken. Lekker, een tartaartje met pasta met kruidenkaassaus. Prima recept en lekker klaargemaakt. Ook nog nooit gegeten. Na het eten stuur ik hem naar Nijmegen en ga ik zelf maar eens afwassen.
Al met al was het een heftige dag merk ik, want ik ben bekaf. Ik heb er zowaar zin in om op mijn linkerzij te gaan liggen.
Zondag 15 november: rust en regelmaat
Tussen het uitslapen en het vertrek van Pablo en Melle naar hun vader, zit maar heel weinig tijd. Ik ben dus bijna de hele dag en avond alleen. Helemaal niet erg.
Zo heb ik mijn zondagen graag. Het enige echte verschil, en dus ook iets minder leuk, is dat Diego, Melanie en Manu niet komen eten om vervolgens Manu bij me achter te laten.
Het is voor het eerst dat de weekdagen voor mij weer op hun plaats vallen, ik heb er de hele tijd een beetje moeite mee gehad te bepalen welke dag het was. Gek hoor.
Ik maak er een rustig dagje van met ook nog zo nu en dan liggen. Tenslotte moet ik morgen pas weer voor controle en tot die tijd ben ik liever nog even voorzichtig.
Zoals altijd was het eten van de chinees te veel, dus in eten is voorzien. Handig en lekker. Omdat ik de serie De Oorlog vorige week helemaal heb gemist en de week ervoor te laat inschakelde, besluit ik die later maar een keer te lenen en kies voor Boer zoekt Vrouw. Mijn niveau is door alle belevenissen wel een beetje gedaald en dit kan ik net aan.............
Nog 1 nachtje slapen en dan weet ik weer iets meer. Prettig maar toch ook een beetje eng. Ik hoop dat ik vannacht kan slapen.
Zo heb ik mijn zondagen graag. Het enige echte verschil, en dus ook iets minder leuk, is dat Diego, Melanie en Manu niet komen eten om vervolgens Manu bij me achter te laten.
Het is voor het eerst dat de weekdagen voor mij weer op hun plaats vallen, ik heb er de hele tijd een beetje moeite mee gehad te bepalen welke dag het was. Gek hoor.
Ik maak er een rustig dagje van met ook nog zo nu en dan liggen. Tenslotte moet ik morgen pas weer voor controle en tot die tijd ben ik liever nog even voorzichtig.
Zoals altijd was het eten van de chinees te veel, dus in eten is voorzien. Handig en lekker. Omdat ik de serie De Oorlog vorige week helemaal heb gemist en de week ervoor te laat inschakelde, besluit ik die later maar een keer te lenen en kies voor Boer zoekt Vrouw. Mijn niveau is door alle belevenissen wel een beetje gedaald en dit kan ik net aan.............
Nog 1 nachtje slapen en dan weet ik weer iets meer. Prettig maar toch ook een beetje eng. Ik hoop dat ik vannacht kan slapen.
Zaterdag 14 november: Pablo 23
Er wordt boven flink uitgeslapen en wakker zingen om 6 uur wordt niet meer zo gewaardeerd. Jammer hoor! Ik geniet van het feit dat ik niet meer de hele tijd plat hoef, rommel een beetje rond en wacht af wanneer er boven leven te bespeuren is.
Ik wil net toch maar gaan ontbijten, nou ja bruchlunchen, als Pablo naar beneden komt en we dat toch nog gezellig samen kunnen doen.
Het is een beetje een gekke verjaardag. Het plan was dat Pablo gewoon op vrijdagavond terug zou gaan naar Nijmegen en dat we dan met ons allen daar uit eten zouden gaan. En nou mag ik wel weer wat meer, maar uit eten en dan ook nog in Nijmegen is nu echt nog een brug te ver.
Dus komen Diego, Melanie en Manu naar Hilversum en stappen Pablo, Diego, Melle en Natasja in de auto om chinees te gaan halen. Nadat onze bestelling eerst nog aan iemand anders is meegegeven, kunnen we na zo'n anderhalf uur aan tafel. Toch gezellig en Pablo houdt zijn etentje te goed. Manu is wel een beetje van slag af en bovendien is het vandaag de tweede verjaardag. 's ochtends waren ze al bij Jenneke geweest. We moeten maar hopen dat het gauw weer allemaal gewoon is.
Ik wil net toch maar gaan ontbijten, nou ja bruchlunchen, als Pablo naar beneden komt en we dat toch nog gezellig samen kunnen doen.
Het is een beetje een gekke verjaardag. Het plan was dat Pablo gewoon op vrijdagavond terug zou gaan naar Nijmegen en dat we dan met ons allen daar uit eten zouden gaan. En nou mag ik wel weer wat meer, maar uit eten en dan ook nog in Nijmegen is nu echt nog een brug te ver.
Dus komen Diego, Melanie en Manu naar Hilversum en stappen Pablo, Diego, Melle en Natasja in de auto om chinees te gaan halen. Nadat onze bestelling eerst nog aan iemand anders is meegegeven, kunnen we na zo'n anderhalf uur aan tafel. Toch gezellig en Pablo houdt zijn etentje te goed. Manu is wel een beetje van slag af en bovendien is het vandaag de tweede verjaardag. 's ochtends waren ze al bij Jenneke geweest. We moeten maar hopen dat het gauw weer allemaal gewoon is.
Vrijdag 13 november: de laatste ligdag
Nog één dagje en dan mag ik weer meer overeind. De routine is vandaag dus nog hetzelfde. Jet belt voor het boodschappenlijstje. Pablo komt vanavond thuis, dus er staan veel Pablo-dingen op het lijstje die ik anders eigenlijk nooit koop. Arme Jet.
Rond lunchtijd worden de boodschappen afgeleverd. Handig en gezellig, kunnen we ook weer samen lunchen.
's avonds stop ik de rest van de venkelschotel in de oven, helemaal geen straf om dat nog een keer te eten.
Het is de eerste keer deze week dat ik alleen eet. Nog maar even flink liggen en wachten tot Panlo thuiskomt van Pencak. Dat wordt vrij laat en ik stuur hem vrij snel door naar zijn broertje om daar lekker verder te kletsen en zijn verjaardag in te luiden. Kan ik tenminste lekker verder gaan met liggen, maar dan in bed.
Het is wonderlijk hoe moe je kan worden van zo'n week niets doen.
Rond lunchtijd worden de boodschappen afgeleverd. Handig en gezellig, kunnen we ook weer samen lunchen.
's avonds stop ik de rest van de venkelschotel in de oven, helemaal geen straf om dat nog een keer te eten.
Het is de eerste keer deze week dat ik alleen eet. Nog maar even flink liggen en wachten tot Panlo thuiskomt van Pencak. Dat wordt vrij laat en ik stuur hem vrij snel door naar zijn broertje om daar lekker verder te kletsen en zijn verjaardag in te luiden. Kan ik tenminste lekker verder gaan met liggen, maar dan in bed.
Het is wonderlijk hoe moe je kan worden van zo'n week niets doen.
Tussendoortje: zo veel aandacht!
De hele week word ik al verschrikkelijk verwend.
Kaarten en mailtjes van familie, vrienden en collega's, hartversterkers op het berichtenbord, telefoontjes, een prachtig boeket van de bibliotheek, een plantje van Gerrie en RobJan, en hyacintjes van neef Koen.
Er wordt waar nodig voor me gezorgd en ik hoef me dus echt nergens druk over te maken. Ik ben zelf een beetje verbaasd hoe goed het me afgaat om alles zo over en los te laten. Het zal nog wennen worden als ik alles weer zelf mag doen.
Ik maak kennis met allemaal gerechten die ik nog nooit gegeten heb en er wordt gezellig met me gegeten.
Al met al is het nog bijna leuk om thuis te zitten. Kan ik tenminste voluit genieten van al dit fijns.
De poezen zijn licht verbijsterd over mijn voortdurende aanwezigheid en liggen in afwisselende combinaties bij of op me op de bank of heel dicht in de buurt.
Met Speedy vorm ik een komisch duo: de lamme en de blinde. Hij ziet er nog steeds niet florisant uit door zijn huidprobleem, ook al is er lichte vooruitgang te bespeuren. Bovendien heeft hij een gekneusd pootje, omdat hij verkeerd van de bank is gesprongen. Niet de eerste keer, maar kennelijk heeft hij zelf nog niet door dat op de bank zitten dus niet zo handig is omdat je er altijd weer een keer af moet.
Kaarten en mailtjes van familie, vrienden en collega's, hartversterkers op het berichtenbord, telefoontjes, een prachtig boeket van de bibliotheek, een plantje van Gerrie en RobJan, en hyacintjes van neef Koen.
Er wordt waar nodig voor me gezorgd en ik hoef me dus echt nergens druk over te maken. Ik ben zelf een beetje verbaasd hoe goed het me afgaat om alles zo over en los te laten. Het zal nog wennen worden als ik alles weer zelf mag doen.
Ik maak kennis met allemaal gerechten die ik nog nooit gegeten heb en er wordt gezellig met me gegeten.
Al met al is het nog bijna leuk om thuis te zitten. Kan ik tenminste voluit genieten van al dit fijns.
De poezen zijn licht verbijsterd over mijn voortdurende aanwezigheid en liggen in afwisselende combinaties bij of op me op de bank of heel dicht in de buurt.
Met Speedy vorm ik een komisch duo: de lamme en de blinde. Hij ziet er nog steeds niet florisant uit door zijn huidprobleem, ook al is er lichte vooruitgang te bespeuren. Bovendien heeft hij een gekneusd pootje, omdat hij verkeerd van de bank is gesprongen. Niet de eerste keer, maar kennelijk heeft hij zelf nog niet door dat op de bank zitten dus niet zo handig is omdat je er altijd weer een keer af moet.
Donderdag 12 november
Gek, ik denk de hele tijd dat het vandaag woensdag is en bel Joop op om hem te feliciteren met zijn verjaardag, want op woensdag werkt hij niet. Hij is dus niet thuis, want het is vandaag donderdag en dan zit hij op de bus. Suf. Het lijkt er een beetje op dat ik de dag van de operatie heb uitgewist.
De dagelijkse routine: op de voorgeschreven tijden druppelen, liggen, wel even douchen en iets te eten maken en dat dan rechtop nuttigen en heel veel tv kijken.
En iedereen maar denken dat ik binnen de kortste keren weer van alles ga doen, me niet aan de leefregels zal houden (nou ja, eigenlijk niet-leefregels) en ik dus mijn herstel in de weg zal zitten. Niets is minder waar, Ik heb ooit al een keer iets aan (of eigenlijk in) mijn rechteroog gehad en een paar weken met een ooglap op gelopen.
Ik was toen 7, maar weet het nog als de dag van gisteren. En ik ga hier dus zeker niet mee rommelen.
Jet heeft vandaag de kookbeurt opgeeisd: ovenschotel met venkel en gebakken aardappeltjes en een heerlijke salade.
's avonds komen RobJan en Gerrie langs, weer een avond stukgeslagen.
De dagelijkse routine: op de voorgeschreven tijden druppelen, liggen, wel even douchen en iets te eten maken en dat dan rechtop nuttigen en heel veel tv kijken.
En iedereen maar denken dat ik binnen de kortste keren weer van alles ga doen, me niet aan de leefregels zal houden (nou ja, eigenlijk niet-leefregels) en ik dus mijn herstel in de weg zal zitten. Niets is minder waar, Ik heb ooit al een keer iets aan (of eigenlijk in) mijn rechteroog gehad en een paar weken met een ooglap op gelopen.
Ik was toen 7, maar weet het nog als de dag van gisteren. En ik ga hier dus zeker niet mee rommelen.
Jet heeft vandaag de kookbeurt opgeeisd: ovenschotel met venkel en gebakken aardappeltjes en een heerlijke salade.
's avonds komen RobJan en Gerrie langs, weer een avond stukgeslagen.
Woensdag 11 november
De eerste druppeldag. Gelukkig heb ik maandag instructie gehad, want dat druppelen is nog best lastig. Ik heb twee soorten, de ene moet 4 keer per dag en de andere twee keer per dag. Het lukt me redelijk om ze in het oog te krijgen.
Mijn linkerzij begint aardig chaggerijnig van me te worden en mijn linkeroor doet gewoon pijn van het alsmaar in de knel zitten (liggen?) Mijn engels gaat met sprongen vooruit. Jet komt met de boodschapen van de markt en luncht weer gezellig mee. 's midags komen Melanie, Diego en Manu mét een heerlijk stoofpotje. Melanie stofzuigt de kamer even voor me en daarna eten we gezellig met ons vieren met een lekker wijntje erbij. Dat is gelukkig niet verboden. Manu vindt mijn oog niet eng, wel interessant, maar hij vindt het echt niet oké dat oma niet kan voorlezen. Hij is al met al wel een beetje van slag door al het gedoe en al die aandacht voor oma. Dat zijn hij en ook oma helemaal niet gewend.
Ze gaan weer redelijk op tijd naar huis, want Manu moet naar bed en kan dus even niet logeren, papa moet naar toneel en mama heeft thuis een vergadering van Bants.
Melle doet de afwas en ik trek me maar weer terug op de bank.
Mijn linkerzij begint aardig chaggerijnig van me te worden en mijn linkeroor doet gewoon pijn van het alsmaar in de knel zitten (liggen?) Mijn engels gaat met sprongen vooruit. Jet komt met de boodschapen van de markt en luncht weer gezellig mee. 's midags komen Melanie, Diego en Manu mét een heerlijk stoofpotje. Melanie stofzuigt de kamer even voor me en daarna eten we gezellig met ons vieren met een lekker wijntje erbij. Dat is gelukkig niet verboden. Manu vindt mijn oog niet eng, wel interessant, maar hij vindt het echt niet oké dat oma niet kan voorlezen. Hij is al met al wel een beetje van slag door al het gedoe en al die aandacht voor oma. Dat zijn hij en ook oma helemaal niet gewend.
Ze gaan weer redelijk op tijd naar huis, want Manu moet naar bed en kan dus even niet logeren, papa moet naar toneel en mama heeft thuis een vergadering van Bants.
Melle doet de afwas en ik trek me maar weer terug op de bank.
maandag 16 november 2009
Dinsdag 10 november: the day after
Wel redelijk geslapen, maar voortdurend alert om niet op mijn rechterzij te belanden. Thee zettten en iets te eten maken mag ik nog net zelf. Daarna weer gauw op de bank met de tv aan. Eerst Goedemorgen Nederland en vervolgens al zappend de BBC ontdekt. Goed voor mijn engels, dus daar maar op laten staan. Zie van alles wat ik nog nooit gezien heb, want overdag kijk ik sowieso nooit tv. Ook niet als ik vrij ben. Jet komt met de eerste boodschappen, mooi op tijd om even samen te lunchen.
Gezellig, even rechtop en het breekt de dag. Wouter komt me ophalen voor mijn ritje naar het UMC. Netjes liggend op de achterbank zie ik de hemel aan me voorbijgaan.
Keurig op tijd meld ik me bij de balie. De mevrouw aan de balie zegt verbaasd: U bent toch niet nieuw, zo aan de dop op uw oog te zien? Nee, gisteren geopereerd en vandaag voor controle. Ik krijg een (achteraf lege) dossiermap mee. Lang wachten in de wachtkamer, saai en nogal vermoeiend. In eerste instantie mag ik met een arts in opleiding mee die even naar mijn oog mag kijken en mijn verhaal op moet tekenen want ze hebben helemaal geen gegevens van me. Gelukkig maar dat ik niet onder narcose ben geweest, anders had er toch een flink gat gezeten in mijn verhaal.
De dop mag eraf en ze test eerst mijn linkeroog. Vervolgens mag ik met mijn rechteroog proberen om de letters op het bordje aan de muur te lezen. Welk bordje? En welke muur? Het goede nieuws is dat ik haar wel zie zitten, weliswaar als een schimmetje, maar dat is al 100 % meer dan voor de operatie. Wat een opluchting! En die letters? O nee, dat kan natuurlijk ook helemaal niet. Mijn rechteroog was altijd al min twee en nu heb ik ook nog eens geen lens in.
Even terug naar de wachtkamer en vrij snel word ik ontboden bij de echte oogarts. Ze kijkt het oog goed na en is tevreden: alles zit nog vast. Ik vertel het verhaal van de lettertjes en ze houdt een min 5 lens voor mijn oog, en wonder boven wonder doemen er opeens een muur, een kastje en letters op die ik achter elkaar opratel. Geweldig, het lijkt alsof ik de Olympische Spelen heb gewonnen, zo blij ben ik. De conclusie is dat ik inmiddles alweer 20% van mijn zicht terug heb en dat stemt tot tevredenheid bij de oogarts. En o ja, mijn echte dossier is ook weer terecht, via de interne weg aangekomen, dus het hele verhaal is nu dubbel aanwezig. Ik vermoed alleen dat er in het officiële dossier allerlei dingen staan die ik niet heb willen horen en dus ook niet kon navertellen. De arts in opleiding mag ook nog even op mijn oog studeren, maar is niet tevreden over zichzelf. Ze heeft er moeite mee om te zien wat de oogarts benoemt. Frustrerend voor haar.
De dop mag eraf blijven, lekker. Hoewel het nog lastiger is om scherp te stellen met één normaal oog en een vaag ziend oog. Ik zie alles een beetje dubbel.
In de auto weer plat op de achterbank en op naar Laren, waar Wouter bij de dierenwinkel bouillon voor Speedy haalt en we ook nog even naar zijn toekomstige auto gaan kijken. Weer thuis verdwijn ik weer op de bank en Wouter gaat lekker chinees halen. We eten samen, Melle en Natasja hebben een avondje vrij, hoewel Speedy nu even helemaal hun ding is. Op mijn normale tijd met twee paracetamollen naar bed, want het is allemaal wel heel gevoelig. Het oog ziet er ook wel erg sneu uit, helemaal rood en behoorlijk dicht en eromheen lijkt het alsof ik een klap op mijn oog heb gehad. Morgen beginnen met druppelen.
Gezellig, even rechtop en het breekt de dag. Wouter komt me ophalen voor mijn ritje naar het UMC. Netjes liggend op de achterbank zie ik de hemel aan me voorbijgaan.
Keurig op tijd meld ik me bij de balie. De mevrouw aan de balie zegt verbaasd: U bent toch niet nieuw, zo aan de dop op uw oog te zien? Nee, gisteren geopereerd en vandaag voor controle. Ik krijg een (achteraf lege) dossiermap mee. Lang wachten in de wachtkamer, saai en nogal vermoeiend. In eerste instantie mag ik met een arts in opleiding mee die even naar mijn oog mag kijken en mijn verhaal op moet tekenen want ze hebben helemaal geen gegevens van me. Gelukkig maar dat ik niet onder narcose ben geweest, anders had er toch een flink gat gezeten in mijn verhaal.
De dop mag eraf en ze test eerst mijn linkeroog. Vervolgens mag ik met mijn rechteroog proberen om de letters op het bordje aan de muur te lezen. Welk bordje? En welke muur? Het goede nieuws is dat ik haar wel zie zitten, weliswaar als een schimmetje, maar dat is al 100 % meer dan voor de operatie. Wat een opluchting! En die letters? O nee, dat kan natuurlijk ook helemaal niet. Mijn rechteroog was altijd al min twee en nu heb ik ook nog eens geen lens in.
Even terug naar de wachtkamer en vrij snel word ik ontboden bij de echte oogarts. Ze kijkt het oog goed na en is tevreden: alles zit nog vast. Ik vertel het verhaal van de lettertjes en ze houdt een min 5 lens voor mijn oog, en wonder boven wonder doemen er opeens een muur, een kastje en letters op die ik achter elkaar opratel. Geweldig, het lijkt alsof ik de Olympische Spelen heb gewonnen, zo blij ben ik. De conclusie is dat ik inmiddles alweer 20% van mijn zicht terug heb en dat stemt tot tevredenheid bij de oogarts. En o ja, mijn echte dossier is ook weer terecht, via de interne weg aangekomen, dus het hele verhaal is nu dubbel aanwezig. Ik vermoed alleen dat er in het officiële dossier allerlei dingen staan die ik niet heb willen horen en dus ook niet kon navertellen. De arts in opleiding mag ook nog even op mijn oog studeren, maar is niet tevreden over zichzelf. Ze heeft er moeite mee om te zien wat de oogarts benoemt. Frustrerend voor haar.
De dop mag eraf blijven, lekker. Hoewel het nog lastiger is om scherp te stellen met één normaal oog en een vaag ziend oog. Ik zie alles een beetje dubbel.
In de auto weer plat op de achterbank en op naar Laren, waar Wouter bij de dierenwinkel bouillon voor Speedy haalt en we ook nog even naar zijn toekomstige auto gaan kijken. Weer thuis verdwijn ik weer op de bank en Wouter gaat lekker chinees halen. We eten samen, Melle en Natasja hebben een avondje vrij, hoewel Speedy nu even helemaal hun ding is. Op mijn normale tijd met twee paracetamollen naar bed, want het is allemaal wel heel gevoelig. Het oog ziet er ook wel erg sneu uit, helemaal rood en behoorlijk dicht en eromheen lijkt het alsof ik een klap op mijn oog heb gehad. Morgen beginnen met druppelen.
zondag 15 november 2009
Maandag 9 november: de grote dag
Op de gewone tijd de wekkerradio gezet, zodat ik zo veel mogelijk in mijn ritme blijf. Melle wakker gemaakt en later uitgezwaaid, onder de douche en de laptop opengedaan om nog wat mailtjes te lezen en te versturen. Geen trek en buikpijn. Gelukkig (?) gaat om i minuut over acht de telefoon. Ik kan terecht. Beter zo, want dan is de eerste stap naar herstel vast gezet.
Jet gebeld. Tamara komt me om half tien ophalen. Nu deze spanning er vast af is, toch maar wat gegeten. Tot het laatste moment contact gehouden met de buitenwereld.
Tamara gooit nog snel een druppel in mijn oog en we gaan op weg.
In het UMC meld ik me bij de centrale opnamebalie, gelukkig weten ze dat ik kom. Zodra we op de afdeing zijn en iets meer weten, belt Tamara Jet. Zij komt deze kant uit met Kaya en Tamara neemt Kaya dan weer mee naar huis. Het arme kind valt natuurlijk onderweg in slaap. In de bus zegt hij nog wel even tegen oma Jet: goed vasthouden oma. Zou hij Manu gesproken hebben over die krakkemikkige oma Sas? Dat moet je natuurlijk niet hebben, zo'n (oppas)oma die het opeens even "niet doet"
Jet houdt me gezelschap, de zuster komt met nog meer druppels. Het lijkt alsof mijn ene oog flink gebruikt heeft, de pupil is belachelijk groot. Verder krijg ik nog wat pillen, een tranquilizer (?) en twee paracetamollen. Nu al? Ik heb nog helemaal geen pijn. De zuster vraagt of ik gezond ben> Jawel, hoewel... Ik heb natuurlijk wel die lekkende hartklep (maar daar geen klachten van) en die schildklier die het niet doet (maar met mijn medicijn ook zonder vervelende gevolgen). Dieet? Ja, geen cocos en verder heel veel eten. Er wordt onmiddellijk een lichte lunch geregeld, voordat ik onder het mes ga. Nog even een kort gesprekje met de chirurg, voordat hij en ik gaan lunchen. Ik bezweer hem dat ik niet bijgepraat wil worden tijdens de operatie, omdat ik anders alsnog flauw val en dat leidt zo af van de hoofdreden dat ik daar straks moet liggen. Hij is blij dat ik het even zeg.
En dan is het zover: naar de operatiekamer, gewoon helemaal in mijn eigen kleren, zelfs met mijn laarzen aan op de operatietafel. Raar hoor. Een vervelende prik onder mijn oog voor de verdoving, iets over mijn goede oog met een gat erin zodat de chirurg er goed bij kan en dan wordt het tijd om zo slecht mogelijk op te letten, Tenminste voor mij. De chirurg heb ik na ons gesprek nog veel succes gewenst.
Het enige wat ik opvang is dat hij op een gegeven moment om zijn hockeystick vraagt. Huh? Het is niet leuk, want niet helemaal pijnloos (maar daar was ik voor gewaarschuwd) en ik heb ontzettend last van restless legs, wat een ramp! Mijn hoofd ligt gelukkig goed vast en er wordt niet op me gemopperd. Het duurt ongeveer een uur en dan is het klaar. De chirurg is tevreden en zegt dat ik het goed gedaan heb.
Met een plastic dop op mijn oog terug naar de zaal en naar Jet en dan is het wachten op Wouter, die mij thuis zal brengen. Jet gaat terug naar Tamara en Hanneke en Kaya.
Natuurlijk zitten we in de file. Hoewel ik lig op de achterbank op mijn linkerzij. Doktersbevel. Thuis zorgen Melle en (ik geloof vooral) Natasja voor het eten. Heerlijk. Wouter eet nog gezellig mee, overigens mag ik dan wel gewoon rechtop zitten.
Daarna gauw op de bank op de linkerzij en de tv maar aan. De plastic dop mag pas af bij de eerste controle, dus druppelen hoeft nog niet. Wel pijnstillers voor het slapen gaan. Dat wordt sterk aangeraden. Ook 's nachts moet ik op mijn linkerzij. Vervelend, want ik slaap altijd in op mijn rechterzij. Het wordt een onrustige nacht.
Jet gebeld. Tamara komt me om half tien ophalen. Nu deze spanning er vast af is, toch maar wat gegeten. Tot het laatste moment contact gehouden met de buitenwereld.
Tamara gooit nog snel een druppel in mijn oog en we gaan op weg.
In het UMC meld ik me bij de centrale opnamebalie, gelukkig weten ze dat ik kom. Zodra we op de afdeing zijn en iets meer weten, belt Tamara Jet. Zij komt deze kant uit met Kaya en Tamara neemt Kaya dan weer mee naar huis. Het arme kind valt natuurlijk onderweg in slaap. In de bus zegt hij nog wel even tegen oma Jet: goed vasthouden oma. Zou hij Manu gesproken hebben over die krakkemikkige oma Sas? Dat moet je natuurlijk niet hebben, zo'n (oppas)oma die het opeens even "niet doet"
Jet houdt me gezelschap, de zuster komt met nog meer druppels. Het lijkt alsof mijn ene oog flink gebruikt heeft, de pupil is belachelijk groot. Verder krijg ik nog wat pillen, een tranquilizer (?) en twee paracetamollen. Nu al? Ik heb nog helemaal geen pijn. De zuster vraagt of ik gezond ben> Jawel, hoewel... Ik heb natuurlijk wel die lekkende hartklep (maar daar geen klachten van) en die schildklier die het niet doet (maar met mijn medicijn ook zonder vervelende gevolgen). Dieet? Ja, geen cocos en verder heel veel eten. Er wordt onmiddellijk een lichte lunch geregeld, voordat ik onder het mes ga. Nog even een kort gesprekje met de chirurg, voordat hij en ik gaan lunchen. Ik bezweer hem dat ik niet bijgepraat wil worden tijdens de operatie, omdat ik anders alsnog flauw val en dat leidt zo af van de hoofdreden dat ik daar straks moet liggen. Hij is blij dat ik het even zeg.
En dan is het zover: naar de operatiekamer, gewoon helemaal in mijn eigen kleren, zelfs met mijn laarzen aan op de operatietafel. Raar hoor. Een vervelende prik onder mijn oog voor de verdoving, iets over mijn goede oog met een gat erin zodat de chirurg er goed bij kan en dan wordt het tijd om zo slecht mogelijk op te letten, Tenminste voor mij. De chirurg heb ik na ons gesprek nog veel succes gewenst.
Het enige wat ik opvang is dat hij op een gegeven moment om zijn hockeystick vraagt. Huh? Het is niet leuk, want niet helemaal pijnloos (maar daar was ik voor gewaarschuwd) en ik heb ontzettend last van restless legs, wat een ramp! Mijn hoofd ligt gelukkig goed vast en er wordt niet op me gemopperd. Het duurt ongeveer een uur en dan is het klaar. De chirurg is tevreden en zegt dat ik het goed gedaan heb.
Met een plastic dop op mijn oog terug naar de zaal en naar Jet en dan is het wachten op Wouter, die mij thuis zal brengen. Jet gaat terug naar Tamara en Hanneke en Kaya.
Natuurlijk zitten we in de file. Hoewel ik lig op de achterbank op mijn linkerzij. Doktersbevel. Thuis zorgen Melle en (ik geloof vooral) Natasja voor het eten. Heerlijk. Wouter eet nog gezellig mee, overigens mag ik dan wel gewoon rechtop zitten.
Daarna gauw op de bank op de linkerzij en de tv maar aan. De plastic dop mag pas af bij de eerste controle, dus druppelen hoeft nog niet. Wel pijnstillers voor het slapen gaan. Dat wordt sterk aangeraden. Ook 's nachts moet ik op mijn linkerzij. Vervelend, want ik slaap altijd in op mijn rechterzij. Het wordt een onrustige nacht.
Nog een tussendoortje: housewarming
Gelukkig had ik voor zondag een hele leuke uitnodiging: Tamara, Hanneke en Kaya hielden hun housewarming. Omdat me gezegd was een beetje rustig aan te doen, maar het niet zinvol was om nu de hele tijd te gaan liggen, kon ik daar gelukkig toch naar toe. Weliswaar opgehaald en gewapend met oogdruppels, die Jet er ter plekke nog even in kon druppelen. Wat een fantastisch huis en alles zo mooi gedaan. Het was heel gezellig. Onder andere waren alle kleinzonen van de Zeelandvakantie er. Leuk om die weer een keer samen te zien. Danian en Camille vonden elkaar onmiddellijk weer en ook de kleintjes (ja Julian, daar hoor jij ook nog een beetje bij al ben je al drie) vermaakten zich prima. Fijn om Manu en natuurlijk Melanie en Diego nog even te zien. Ik had ze 's ochtends wel opgebeld om het vervelende nieuws te vertellen, maar elkaar nog even zien en spreken is toch fijner.
Oppassen op Manu zit er even niet in, tillen is uit den boze en voor de rest is er ook maar heel weinig toegestaan de komende tijd. Balen!
Gelukkig zegt Diego meteen dat ze dan wel gewoon langskomen, dus ik hoef hem niet al te lang te missen.
Weer keurig thuisgebracht door RobJan, die van Gerrie moet blijven wachten tot ik binnen ben. O, o, ze leert het ook nooit af.
Thuis nog even lekker de stofzuiger door het huis geslingerd. Dat zal ik de komende tijd zeker niet mogen. Daarna zorgde het thuisfront nog voor de nodige afleiding, dus voor ik het wist was het bedtijd en slapen ging gelukkig redelijk.
's ochtends had ik me trouwens nog even ingelezen over mijn probleem. De filmpjes had ik wijselijk overgeslagen, anders had ik waarschijnlijk wel nachtmerries gehad.
Oppassen op Manu zit er even niet in, tillen is uit den boze en voor de rest is er ook maar heel weinig toegestaan de komende tijd. Balen!
Gelukkig zegt Diego meteen dat ze dan wel gewoon langskomen, dus ik hoef hem niet al te lang te missen.
Weer keurig thuisgebracht door RobJan, die van Gerrie moet blijven wachten tot ik binnen ben. O, o, ze leert het ook nooit af.
Thuis nog even lekker de stofzuiger door het huis geslingerd. Dat zal ik de komende tijd zeker niet mogen. Daarna zorgde het thuisfront nog voor de nodige afleiding, dus voor ik het wist was het bedtijd en slapen ging gelukkig redelijk.
's ochtends had ik me trouwens nog even ingelezen over mijn probleem. De filmpjes had ik wijselijk overgeslagen, anders had ik waarschijnlijk wel nachtmerries gehad.
Tussendoortje: blond?
Zoals ik al meldde zou Gerrie me op komen halen. Ik had een beetje twijfels. Gerrie is niet echt een ster in rijden en tegelijk de weg vinden, maar Robert Jan was vol vertrouwen want "ze had de uitdraai al gemaakt". Ja, en dus? dacht ik. Maar gelukkig had ze eerst Henny even opgepikt en tot de slagboom van de spoedeisende hulp ging het vervolgens gesmeerd. Maar ja, die slagboom.......
Stoppen en op het knopje drukken, zou je zeggen. Maar wat doe je dan als je er niet bij kan. Ja juist, je gordel losmaken, het raampje helemaal open en er zo veel mogelijk uithangen. En als het dan nog niet lukt? Dan ga je natuurlijk een beetje staan, met je voet leunend op het gaspedaal, zodat iedereen heel goed hoort dat jij daar staat (fijn dat het mini'tje in zijn vrij stond, maar wat kan zo'n motor loeien). Jeetje, en dan lukt het nog niet, wat is dan de volgende stap? Even uitstappen misschien? Nee natuurlijk niet: met je knieën op de stoel, vervolgens staan op je stoel en één knie op het raamkozijntje. En dan, als je bijna naar buiten valt, komt het verlossende woord: "Rijd u maar even door mevrouw"
Terug ging het gelukkig helemaal goed en het was wel goed voor een stevige lachbui na alle spanningen van die dag. Zou ze het soms verzonnen hebben? Ik laat dit aan ieders inschattingsvermogen over.......
Toen we 's avonds nog naar Gooi Noord moesten voor mijn recept, was er weer een slagboom, reden om goed strak naast de paal te parkeren, Ik kon niet nalaten haar even voorzichtig op haar zijspiegel te wijzen.
Robert Jan had inmiddels boodschappen gedaan en heerlijk gekookt. Opgehaald en thuisgebracht en Jet was ook van de partij. Al met al een prettige afleiding.
Nog één dag om stuk te slaan!
Stoppen en op het knopje drukken, zou je zeggen. Maar wat doe je dan als je er niet bij kan. Ja juist, je gordel losmaken, het raampje helemaal open en er zo veel mogelijk uithangen. En als het dan nog niet lukt? Dan ga je natuurlijk een beetje staan, met je voet leunend op het gaspedaal, zodat iedereen heel goed hoort dat jij daar staat (fijn dat het mini'tje in zijn vrij stond, maar wat kan zo'n motor loeien). Jeetje, en dan lukt het nog niet, wat is dan de volgende stap? Even uitstappen misschien? Nee natuurlijk niet: met je knieën op de stoel, vervolgens staan op je stoel en één knie op het raamkozijntje. En dan, als je bijna naar buiten valt, komt het verlossende woord: "Rijd u maar even door mevrouw"
Terug ging het gelukkig helemaal goed en het was wel goed voor een stevige lachbui na alle spanningen van die dag. Zou ze het soms verzonnen hebben? Ik laat dit aan ieders inschattingsvermogen over.......
Toen we 's avonds nog naar Gooi Noord moesten voor mijn recept, was er weer een slagboom, reden om goed strak naast de paal te parkeren, Ik kon niet nalaten haar even voorzichtig op haar zijspiegel te wijzen.
Robert Jan had inmiddels boodschappen gedaan en heerlijk gekookt. Opgehaald en thuisgebracht en Jet was ook van de partij. Al met al een prettige afleiding.
Nog één dag om stuk te slaan!
vrijdag 13 november 2009
Zaterdag 7 november
Toch nog redelijk geslapen. Helaas was er niets veranderd, dus zo snel mogelijk gedouched, aangekleed en naar de EHBO gefietst.
Daar hoorde ik dat dat eigenlijk niet de bedoeling was, je hoort gewoon zelf de(?) oogarts te bellen. Gelukkig konden ze bij de EHBO ook wel bedenken dat dat in het weekend niet zo eenvoudig is om te bedenken welke oogarts dienst heeft, dus mocht ik blijven. De dienstdoende oogarts zou er om 10.00 uur zijn. Dat werd krap, want om half elf moest ik werken. Het telefoonnummer van Ellie op laten zoeken door de meneer bij de receptie en maar even gebeld, want ik begon toen wel het gevoel te krijgen dat ik in ieder geval half elf niet zou halen en dat het verder ook nog wel spannend kon worden. Tijdens het wachten op de oogarts was er twee keer brandalarm door een stomende pan en toen de oogarts arriveerde een derde. Dit keer had een patiënte die door een deur wilde, het brandglaasje ingedrukt. Ook een manier om een deur open te krijgen. We hebben het maar gehouden op een verwarde patiënte en gingen met het alarm in de oren gewoon naar zijn kamer. Daar was de eerste vraag of ik misschien bijziend was, nou zeg! Maar dat moest ik toch wel toegeven.
Het zielige oog werd onderzocht en ik hoorde al snel dat ik in ieder geval een bloeding had gehad. En vlak daarna de boodschap dat mijn netvlies had losgelaten. Inmiddels (ik weet niet waarom) was ik daar zelf al een beetje bang voor.
Omdat de oogarts niet precies kon constateren hoe erg het was, besloot hij me met de ambulance naar het UMC te laten vervoeren, liggend op mijn rechterzij.
En met dat liggen mocht ik meteen beginnen in zijn werkkamer, in afwachting van de ambulance. Ik maar aan het bellen geslagen en hij lekker al zijn achterstanden weggewerkt. De man was me zeer dankbaar. Terwijl ik daar lag, kwamen er nog twee telefoontjes binnen, allebei vermoedelijk netvliesloslatingen. Ja hoor, het is weer herfst was zijn verzuchting. Maar toen ik vroeg hoezo, kon hij dat niet uitleggen. Het was hem alleen opgevallen dat het in de herfst vaker voorkomt. Dus als iemand nog een onderwerp zoekt om op af te studeren.......
Het ritje in de ambulance was heel rustig, geen sirene en zwaailicht.
De in het UMC opgepiepte oogarts kon helaas alleen maar meedelen dat een acute operatie geen zin meer had, omdat het vocht al het centrum van de Macula bereikt had.
Dus "mocht" ik naar huis en zou ik in principe op maandag geoperereerd worden, als er tenminste geen spoedgeval tussen zou komen. Dus naar huis en maandag om 8 uur zou ik gebeld worden. Gelukkig was Gerrie zo lief om me op te komen halen. Daarover meer in het tussendoortje.
Daar hoorde ik dat dat eigenlijk niet de bedoeling was, je hoort gewoon zelf de(?) oogarts te bellen. Gelukkig konden ze bij de EHBO ook wel bedenken dat dat in het weekend niet zo eenvoudig is om te bedenken welke oogarts dienst heeft, dus mocht ik blijven. De dienstdoende oogarts zou er om 10.00 uur zijn. Dat werd krap, want om half elf moest ik werken. Het telefoonnummer van Ellie op laten zoeken door de meneer bij de receptie en maar even gebeld, want ik begon toen wel het gevoel te krijgen dat ik in ieder geval half elf niet zou halen en dat het verder ook nog wel spannend kon worden. Tijdens het wachten op de oogarts was er twee keer brandalarm door een stomende pan en toen de oogarts arriveerde een derde. Dit keer had een patiënte die door een deur wilde, het brandglaasje ingedrukt. Ook een manier om een deur open te krijgen. We hebben het maar gehouden op een verwarde patiënte en gingen met het alarm in de oren gewoon naar zijn kamer. Daar was de eerste vraag of ik misschien bijziend was, nou zeg! Maar dat moest ik toch wel toegeven.
Het zielige oog werd onderzocht en ik hoorde al snel dat ik in ieder geval een bloeding had gehad. En vlak daarna de boodschap dat mijn netvlies had losgelaten. Inmiddels (ik weet niet waarom) was ik daar zelf al een beetje bang voor.
Omdat de oogarts niet precies kon constateren hoe erg het was, besloot hij me met de ambulance naar het UMC te laten vervoeren, liggend op mijn rechterzij.
En met dat liggen mocht ik meteen beginnen in zijn werkkamer, in afwachting van de ambulance. Ik maar aan het bellen geslagen en hij lekker al zijn achterstanden weggewerkt. De man was me zeer dankbaar. Terwijl ik daar lag, kwamen er nog twee telefoontjes binnen, allebei vermoedelijk netvliesloslatingen. Ja hoor, het is weer herfst was zijn verzuchting. Maar toen ik vroeg hoezo, kon hij dat niet uitleggen. Het was hem alleen opgevallen dat het in de herfst vaker voorkomt. Dus als iemand nog een onderwerp zoekt om op af te studeren.......
Het ritje in de ambulance was heel rustig, geen sirene en zwaailicht.
De in het UMC opgepiepte oogarts kon helaas alleen maar meedelen dat een acute operatie geen zin meer had, omdat het vocht al het centrum van de Macula bereikt had.
Dus "mocht" ik naar huis en zou ik in principe op maandag geoperereerd worden, als er tenminste geen spoedgeval tussen zou komen. Dus naar huis en maandag om 8 uur zou ik gebeld worden. Gelukkig was Gerrie zo lief om me op te komen halen. Daarover meer in het tussendoortje.
Donderdag 5 en vrijdag 6 november
Deze twee dagen trek ik even bij elkaar, omdat er (terugkijkend) op elk van die dagen iets gebeurde dat leidde tot de diagnose.
Donderdag lekker aan het werk, leuke stagiaire om te begeleiden en het laatste deel van de dag klantenservice. Ergens op de dag merk ik dat er een vuiltje rondzwemt in mijn oog, zichtbaar als een zwart vlekje. Heb er verder geen hinder van en ik ben druk, dus later maar de lens verschonen.
Vrijdag lijkt het net alsof mijn neus aan de rechterkant wat opgezet is, ik zie hem de hele tijd zitten. Irritant, zeker gestoten of zo.
's avonds ben ik het een beetje beu en doe ik mijn rechterlens uit. Mijn oog lijkt wat geïrriteerd, zeker last van allergie.
Opeens, vrij laat op de avond, merk ik dat ik minder zie met mijn rechteroog dan anders als ik mijn lens uit heb. Ik doe mijn hand voor mijn linkeroog en schrik me dood: eigenlijk zie ik helemaal niets. Ik zeg het tegen Melle, die net zijn hondje heeft uitgelaten en hij grapt nog: "Ja, dat kan niet hoor. Als je blind bent kan je niet meer zo lekker voor ons koken"
Het is al laat en ik ben doodmoe. Bovendien moet ik morgen werken. Dus eerst maar naar bed en slapen. Als het morgen nog zo is, eerst maar naar de EHBO om even te laten kijken.
Donderdag lekker aan het werk, leuke stagiaire om te begeleiden en het laatste deel van de dag klantenservice. Ergens op de dag merk ik dat er een vuiltje rondzwemt in mijn oog, zichtbaar als een zwart vlekje. Heb er verder geen hinder van en ik ben druk, dus later maar de lens verschonen.
Vrijdag lijkt het net alsof mijn neus aan de rechterkant wat opgezet is, ik zie hem de hele tijd zitten. Irritant, zeker gestoten of zo.
's avonds ben ik het een beetje beu en doe ik mijn rechterlens uit. Mijn oog lijkt wat geïrriteerd, zeker last van allergie.
Opeens, vrij laat op de avond, merk ik dat ik minder zie met mijn rechteroog dan anders als ik mijn lens uit heb. Ik doe mijn hand voor mijn linkeroog en schrik me dood: eigenlijk zie ik helemaal niets. Ik zeg het tegen Melle, die net zijn hondje heeft uitgelaten en hij grapt nog: "Ja, dat kan niet hoor. Als je blind bent kan je niet meer zo lekker voor ons koken"
Het is al laat en ik ben doodmoe. Bovendien moet ik morgen werken. Dus eerst maar naar bed en slapen. Als het morgen nog zo is, eerst maar naar de EHBO om even te laten kijken.
Klein Slochteren
Op dit moment zit ik achter de laptop, nogal vermoeiend omdat mijn rechteroog het even niet zo lekker doet en er bovendien een gasbel in zweeft, die het zicht nog eens extra belemmert.
Dit heeft allemaal te maken met de plotselinge netvliesloslating in mijn rechteroog.
Inmiddels ben ik geopereerd en de gasbel is in mijn oog aangebracht om het netvlies ook van de binnenkant tijdelijk steun te geven.
Zolang deze bel in mijn oog zit, heb ik een groen polsbandje om. Ik voel me net een ringduif. Na een week of zes moet hij weg zijn en dan kan ook het bandje weer af.
Tijd om eens terug te gaan blikken.
Dit heeft allemaal te maken met de plotselinge netvliesloslating in mijn rechteroog.
Inmiddels ben ik geopereerd en de gasbel is in mijn oog aangebracht om het netvlies ook van de binnenkant tijdelijk steun te geven.
Zolang deze bel in mijn oog zit, heb ik een groen polsbandje om. Ik voel me net een ringduif. Na een week of zes moet hij weg zijn en dan kan ook het bandje weer af.
Tijd om eens terug te gaan blikken.
23 nieuwe (uit)da(ging)en
Vrijdag 13 november, wat een datum om weer aan een blog te beginnen>
Toch waag ik het er maar op, want ik heb er behoefte aan om voor mezelf de gebeurtenissen van de laatste week en de komende tijd op een rijtje te zetten. Ook handig om te voorkomen dat ik 100 keer hetzelfde verhaal moet vertellen, zodat er ook gewoon tijd is voor andere dingen.
Daar lijkt mijn blog me nou uitermate geschikt voor en ik hoop dat de wereld er na 23dagen vanaf vorige week weer heel anders uit zal zien.
Toch waag ik het er maar op, want ik heb er behoefte aan om voor mezelf de gebeurtenissen van de laatste week en de komende tijd op een rijtje te zetten. Ook handig om te voorkomen dat ik 100 keer hetzelfde verhaal moet vertellen, zodat er ook gewoon tijd is voor andere dingen.
Daar lijkt mijn blog me nou uitermate geschikt voor en ik hoop dat de wereld er na 23dagen vanaf vorige week weer heel anders uit zal zien.
zondag 22 februari 2009
maandag 9 februari 2009
23 dingen uitje
Het laatste kunstje was nog niet het definitieve einde van mijn blog. Zeker nu ik gehoord heb dat we voorlopig nog in de lucht blijven met de Hilversumse 23dingers.
Kan ik zelf nog eens wat doen en eindelijk de gemiste blogs van de collega's rustig gaan lezen en eventueel reageren, ook al merken ze dat dan misschien niet eens meer.
Het uitje als afsluiting was erg leuk en helemaal in de lijn van waar we mee bezig zijn geweest. Interessant om ook eens achter de schermen te mogen kijken. En net als met 23 dingen ben ik met de experience nog lang niet klaar.
Eigenlijk wilde ik de einduitslag van de reclamequiz publiceren (Sjoukje en ik tegen elkaar) maar dat lukte niet. Dus dan toch maar mijn foto, ook al sta ik er erg halsreikend op omdat de spiegel nogal hoog hing. Of lag dat nou aan mij.
vrijdag 23 januari 2009
Ding 23
Gemengde gevoelens.
Denk ik na ding 21 en 22 even -fijn- afstand te nemen om daarna weer redelijk vers over mijn ervaringen met de cursus te kunnen bloggen, dus ga ik met mijn bordje eten en een glaasje wijn voor (of achter) het andere scherm zitten. Moet ik natuurlijk zo nodig de actualiteit volgen en word geconfronteerd met het drama op dat Belgische kinderdagverblijf. Dat komt sowieso al behoorlijk binnen, maar dan ben ik ook nog oppasoma van het stoorzendertje, morgen precies anderhalf jaar, en uiteraard ook zeer betrokken bij zijn ouders en bedenk me wat zo'n bericht met hun moet doen. En om het compleet te maken ook nog een item over Gaza. Het huilen staat je nader dan het lachten. Daarna zap ik even verder en kom dan terecht bij Paul de Leeuw en dan moet je toch weer lachen. Dan volgt de Mike en Thomas show en wordt er -expres- tenenkrommend vals gezongen. En nu op de achtergrond hoor ik een man die mij door zijn opvattingen enorm irriteert.
Op een ander niveau heb ik tijdens de cursus ook heel wat gemengde gevoelens gehad. Het begon er al mee dat ik er enorm tegenop zag om na het werk ook nog eens tijden achter de computer te zitten. Mijn laptop bleef daarom altijd al heel vaak ingepakt. Maar ik stond op zich niet negatief tegenover de cursus zelf. Ik had heus wel door dat ik digitaal behoorlijk achterliep en dat voelde ook niet fijn.
Door de (opzet van de) cursus sta ik er nu heel anders in, ook al ging het niet allemaal van een leien dakje. Dus soms was ik helemaal blij, maar er waren ook andere momenten: zwaar geïrriteerd als iets steeds maar niet lukte, moedeloos ongeveer aan het begin van elke opdracht omdat ik bang was dat ik nu wel voorgoed door de mand zou vallen als onverbeterlijke digibeet. Maar al met al is het toch allemaal goed gekomen. Ik heb veel meer inzicht gekregen, weet beter waar het over gaat, ben erover na gaan denken en heb er ook nog plezier in gekregen om met web 2.0 bezig te zijn. En nog steeds zal ik niet altijd online zijn, maar ik weet zeker dat mijn laptop het een stuk drukker gaat krijgen dan hij het ooit gehad heeft.
In het voorschotje over Ding 22 gaf ik al aan dat ik mijn blog zeker ga bewaren om zo te kunnen blijven spelen, ontdekken en ontwikkelen. Ik hoop ook dat er een soort vervolg op 23 dingen zal komen, want dit is zeker het eindpunt niet en stilstaan is opnieuw achterstand opbouwen.
En ik hoop dat alles wat we geleerd hebben echt handen en voeten krijgt in onze eigen bibliotheek. We hebben een heleboel te bespreken en te besluiten.
Kortom: met de cursus ben ik nu klaar, maar verder ben ik er nog lang niet klaar mee. De eindstreep is gehaald, maar het startschot nog maar net gegeven.
Denk ik na ding 21 en 22 even -fijn- afstand te nemen om daarna weer redelijk vers over mijn ervaringen met de cursus te kunnen bloggen, dus ga ik met mijn bordje eten en een glaasje wijn voor (of achter) het andere scherm zitten. Moet ik natuurlijk zo nodig de actualiteit volgen en word geconfronteerd met het drama op dat Belgische kinderdagverblijf. Dat komt sowieso al behoorlijk binnen, maar dan ben ik ook nog oppasoma van het stoorzendertje, morgen precies anderhalf jaar, en uiteraard ook zeer betrokken bij zijn ouders en bedenk me wat zo'n bericht met hun moet doen. En om het compleet te maken ook nog een item over Gaza. Het huilen staat je nader dan het lachten. Daarna zap ik even verder en kom dan terecht bij Paul de Leeuw en dan moet je toch weer lachen. Dan volgt de Mike en Thomas show en wordt er -expres- tenenkrommend vals gezongen. En nu op de achtergrond hoor ik een man die mij door zijn opvattingen enorm irriteert.
Op een ander niveau heb ik tijdens de cursus ook heel wat gemengde gevoelens gehad. Het begon er al mee dat ik er enorm tegenop zag om na het werk ook nog eens tijden achter de computer te zitten. Mijn laptop bleef daarom altijd al heel vaak ingepakt. Maar ik stond op zich niet negatief tegenover de cursus zelf. Ik had heus wel door dat ik digitaal behoorlijk achterliep en dat voelde ook niet fijn.
Door de (opzet van de) cursus sta ik er nu heel anders in, ook al ging het niet allemaal van een leien dakje. Dus soms was ik helemaal blij, maar er waren ook andere momenten: zwaar geïrriteerd als iets steeds maar niet lukte, moedeloos ongeveer aan het begin van elke opdracht omdat ik bang was dat ik nu wel voorgoed door de mand zou vallen als onverbeterlijke digibeet. Maar al met al is het toch allemaal goed gekomen. Ik heb veel meer inzicht gekregen, weet beter waar het over gaat, ben erover na gaan denken en heb er ook nog plezier in gekregen om met web 2.0 bezig te zijn. En nog steeds zal ik niet altijd online zijn, maar ik weet zeker dat mijn laptop het een stuk drukker gaat krijgen dan hij het ooit gehad heeft.
In het voorschotje over Ding 22 gaf ik al aan dat ik mijn blog zeker ga bewaren om zo te kunnen blijven spelen, ontdekken en ontwikkelen. Ik hoop ook dat er een soort vervolg op 23 dingen zal komen, want dit is zeker het eindpunt niet en stilstaan is opnieuw achterstand opbouwen.
En ik hoop dat alles wat we geleerd hebben echt handen en voeten krijgt in onze eigen bibliotheek. We hebben een heleboel te bespreken en te besluiten.
Kortom: met de cursus ben ik nu klaar, maar verder ben ik er nog lang niet klaar mee. De eindstreep is gehaald, maar het startschot nog maar net gegeven.
Ding 22
Bibliotheek 2.0
Iedereen die het bibliotheekwezen van nabij volgt, is er van overtuigd dat de bibliotheek van morgen (of over vijf of tien jaar) er totaal anders uit zal zien dan de bibliotheek van vandaag. En dat geldt ook voor het werken in de bibliotheek.
Citaatje overgenomen uit de inleiding bij Ding 22. Een waarheid als een koe. En dan kan je er nog aan toevoegen dat de bibliotheek van vandaag er alweer totaal anders uitziet dan de bibliotheek van gisteren en zeker dan die van eergisteren en alle dagen daarvoor. Ontwikkeling en meegaan in de ontwikkeling is dus waar het om gaat. En of dat nou fysiek of digitaal is maakt dan eigenlijk niet eens zo veel uit, het is allebei ontzettend belangrijk. Want als biblioteek zal je toch naar je klant moeten kijken en inspringen op de behoefte van die klant. En gelukkig bestaat "de klant" niet. De een zoekt het digitaal en de ander komt toch het allerliefst in de bibliotheek en wil dan ook nog heel graag iemand spreken. Daar heb je het maar mee te doen en dat maakt het werken in de bibliotheek nou juist zo spannend en inspirerend. Maar dan moet je zelf wel op de hoogte zijn van alle mogelijkheden die er zijn, ook op virtueel gebied en steeds overwegen hoe je dat aan de klant kan presenteren.
Als je de vraag of de bibliotheek wel 2.0 is afmeet aan trefwoorden als samenwerkend, publieksvriendelijk en gastvrij, denk ik dat Bibliotheek Hilversum dat predicaat best al verdiende voordat we ons zo verdiepten in web 2.0 en ik vind dat we daar in de afgelopen jaren, maanden en weken ook heel wat slagen in gemaakt hebben. Nu we de mensen willen spreken over de laatste veranderingen, horen we ook een heleboel positieve reacties. Een compliment aan de mensen die hier zo hard aan gewerkt en getrokken hebben is dus zeker op zijn plaats. Ze weten zelf wel wie dat zijn. En ja, het was misschien wel een beetje link maar tijdens het gesprek dat de meneer van de certificering met Karin en mij had over de klantenservice, kon ik het toch niet laten om te vermelden dat ik hier nu ruim 32 jaar werk (ja sorry, dat had natuurlijk helemaal verkeerd kunnen uitpakken: zo'n uitgedroogde bibliotheekmedewerkster die nergens anders meer terecht kan en wat zegt dat dan over die bibliotheek waar ze maar niet van haar afkomen) en dat ik juist de laatste paar jaar zoveel positieve veranderingen ervaar.
En dat het nu weer gelukt is om toch bijna alle medewerkers in te voeren in web 2.0 en ze daar ook nog enthousiast voor te krijgen........... we komen er wel met z'n allen! Gelukkig maar, want zonder web 2.0 of alle webben daarna gaan we het niet redden in deze wereld van digitale mogelijkheden, uitdagingen en kansen.
Iedereen die het bibliotheekwezen van nabij volgt, is er van overtuigd dat de bibliotheek van morgen (of over vijf of tien jaar) er totaal anders uit zal zien dan de bibliotheek van vandaag. En dat geldt ook voor het werken in de bibliotheek.
Citaatje overgenomen uit de inleiding bij Ding 22. Een waarheid als een koe. En dan kan je er nog aan toevoegen dat de bibliotheek van vandaag er alweer totaal anders uitziet dan de bibliotheek van gisteren en zeker dan die van eergisteren en alle dagen daarvoor. Ontwikkeling en meegaan in de ontwikkeling is dus waar het om gaat. En of dat nou fysiek of digitaal is maakt dan eigenlijk niet eens zo veel uit, het is allebei ontzettend belangrijk. Want als biblioteek zal je toch naar je klant moeten kijken en inspringen op de behoefte van die klant. En gelukkig bestaat "de klant" niet. De een zoekt het digitaal en de ander komt toch het allerliefst in de bibliotheek en wil dan ook nog heel graag iemand spreken. Daar heb je het maar mee te doen en dat maakt het werken in de bibliotheek nou juist zo spannend en inspirerend. Maar dan moet je zelf wel op de hoogte zijn van alle mogelijkheden die er zijn, ook op virtueel gebied en steeds overwegen hoe je dat aan de klant kan presenteren.
Als je de vraag of de bibliotheek wel 2.0 is afmeet aan trefwoorden als samenwerkend, publieksvriendelijk en gastvrij, denk ik dat Bibliotheek Hilversum dat predicaat best al verdiende voordat we ons zo verdiepten in web 2.0 en ik vind dat we daar in de afgelopen jaren, maanden en weken ook heel wat slagen in gemaakt hebben. Nu we de mensen willen spreken over de laatste veranderingen, horen we ook een heleboel positieve reacties. Een compliment aan de mensen die hier zo hard aan gewerkt en getrokken hebben is dus zeker op zijn plaats. Ze weten zelf wel wie dat zijn. En ja, het was misschien wel een beetje link maar tijdens het gesprek dat de meneer van de certificering met Karin en mij had over de klantenservice, kon ik het toch niet laten om te vermelden dat ik hier nu ruim 32 jaar werk (ja sorry, dat had natuurlijk helemaal verkeerd kunnen uitpakken: zo'n uitgedroogde bibliotheekmedewerkster die nergens anders meer terecht kan en wat zegt dat dan over die bibliotheek waar ze maar niet van haar afkomen) en dat ik juist de laatste paar jaar zoveel positieve veranderingen ervaar.
En dat het nu weer gelukt is om toch bijna alle medewerkers in te voeren in web 2.0 en ze daar ook nog enthousiast voor te krijgen........... we komen er wel met z'n allen! Gelukkig maar, want zonder web 2.0 of alle webben daarna gaan we het niet redden in deze wereld van digitale mogelijkheden, uitdagingen en kansen.
Ding 21
Aquabrowser My Discoveries en andere sociale bibliotheekcatalogi en je bent zo maar weer een paar uur verder met lezen, kijken, denken, nog eens lezen en kijken en bedenken wat voor stukkie je daar nou weer over moet schrijven. Ik heb de tabjes maar even naast elkaar gezet, zodat ik steeds even kan spieken waar ik het over heb.
Als eerste uitgebreid gesnuffeld in de catalogus van de Ann Arbor District Library. Geweldig, al die zoekmogelijkheden en zo interactief. Leuk die verschillende lijstjes met tags. Jammer dat de verwijzing naar de Catalog Tag Cloud een beetje onzichtbaar is, maar hij staat er wel aan de rechterkant. En er wordt heel wat afgetagd gezien de tag cloud van de 500 meest populaire tags in de Ann Arbor Library. De virtuele bezoeker wordt ook echt uitgenodigd om te participeren.
Verder ben ik erg enthousiast over de site en alles wat er op te lezen is. Het maakt de bibliotheekorganisatie heel transparant. Ook de visie en de missie zijn te vinden, de directeur blogt en er is ook een mogelijkheid een reactie achter te laten over allerlei onderwerpen. Dit is ingedeeld in verschilende categorieën waaruit een keuze gemaakt kan worden. Er wordt bijvoorbeeld onder het kopje noise erg geklaagd over het lawaai in de bibliotheek. Alleen de klachten/suggesties met naam worden behandeld en beantwoord, anders staat er dat er sprake is van een anoniem bericht.
Verder heb ik een account aangemaakt bij My Discoveries en WorldCat en dan gaat er ook echt een wereld voor je open. Lekker wat aangerommeld en o ja, uiteraard ook nog de aquabrowser bekeken bij de catalogus van de OBA. En ik heb het al bij anderen gelezen: ook ik zoek eerder gericht dan dat ik me op allerlei ideeën wil laten brengen door de aquabrowser. Je krijgt al zo'n berg informatie als je gericht zoekt en dat vind ik dan ook wel genoeg. Wel weer wat geleerd, want ik had nog nooit ontdekt wat de verschillende kleurtjes betekenen. Tja, de mensen weten het niet en ze lezen ook niet goed genoeg, zeker als ze niet gelijk ergens warm voor lopen. Toen ik op Prado zocht (omdat Pauline daar zo'n enthousiast blogje aan gewijd had), ontdekte ik dat de Nederlandse vertaling daarvan weiland, weide, pampa of prairie is en dat is dan wel weer grappig om te weten. En het maakt me wel nieuwsgierig naar de geschiedenis van het Prado. Tenslotte tags en een lijstje aangemaakt bij My Discoveries.
Later maar eens verder spelen, want de mogelijkheden zijn eindeloos.
Het mag duidelijk zijn dat ik absoluut toepassingen zie voor onze bibliotheek.
Als eerste uitgebreid gesnuffeld in de catalogus van de Ann Arbor District Library. Geweldig, al die zoekmogelijkheden en zo interactief. Leuk die verschillende lijstjes met tags. Jammer dat de verwijzing naar de Catalog Tag Cloud een beetje onzichtbaar is, maar hij staat er wel aan de rechterkant. En er wordt heel wat afgetagd gezien de tag cloud van de 500 meest populaire tags in de Ann Arbor Library. De virtuele bezoeker wordt ook echt uitgenodigd om te participeren.
Verder ben ik erg enthousiast over de site en alles wat er op te lezen is. Het maakt de bibliotheekorganisatie heel transparant. Ook de visie en de missie zijn te vinden, de directeur blogt en er is ook een mogelijkheid een reactie achter te laten over allerlei onderwerpen. Dit is ingedeeld in verschilende categorieën waaruit een keuze gemaakt kan worden. Er wordt bijvoorbeeld onder het kopje noise erg geklaagd over het lawaai in de bibliotheek. Alleen de klachten/suggesties met naam worden behandeld en beantwoord, anders staat er dat er sprake is van een anoniem bericht.
Verder heb ik een account aangemaakt bij My Discoveries en WorldCat en dan gaat er ook echt een wereld voor je open. Lekker wat aangerommeld en o ja, uiteraard ook nog de aquabrowser bekeken bij de catalogus van de OBA. En ik heb het al bij anderen gelezen: ook ik zoek eerder gericht dan dat ik me op allerlei ideeën wil laten brengen door de aquabrowser. Je krijgt al zo'n berg informatie als je gericht zoekt en dat vind ik dan ook wel genoeg. Wel weer wat geleerd, want ik had nog nooit ontdekt wat de verschillende kleurtjes betekenen. Tja, de mensen weten het niet en ze lezen ook niet goed genoeg, zeker als ze niet gelijk ergens warm voor lopen. Toen ik op Prado zocht (omdat Pauline daar zo'n enthousiast blogje aan gewijd had), ontdekte ik dat de Nederlandse vertaling daarvan weiland, weide, pampa of prairie is en dat is dan wel weer grappig om te weten. En het maakt me wel nieuwsgierig naar de geschiedenis van het Prado. Tenslotte tags en een lijstje aangemaakt bij My Discoveries.
Later maar eens verder spelen, want de mogelijkheden zijn eindeloos.
Het mag duidelijk zijn dat ik absoluut toepassingen zie voor onze bibliotheek.
Voorschotje op Ding 22
http://liblogs.albany.edu/library20/2006/11/a_librarians_20_manifesto.html
De link naar A librarian's 2.0 manifesto. Het geplaatste filmpje in tekst.
Het is al vaker geschreven tijdens deze cursus: we moeten nu niet alleen een beetje 2.0 geworden zijn, maar er ook actief mee bezig blijven. Dit manifest spreekt mij daarom heel erg aan. Dit soort voornemens moeten we nu ook echt gaan maken. Web 2.0 hoort een gewoon onderdeel van onze dagelijkse bezigheden te worden en in ieder geval onze aandacht te hebben. Tot nu toe heb ik me nog niet zo beziggehouden met de lijst met ideeën (onze ideeën) die Babette aan ons heeft doorgestuurd Die heb ik bewaard als toetje voor na de cursus om dan niet gelijk in een gat te vallen. Want ik weet zeker dat ik de cursus ga missen. Mijn blog zal ik ook zeker bewaren om op die manier nog met web 2.0 te blijven spelen en een beetje bij te blijven.
Ik hoop dat de lijst besproken gaat worden in MT en werkoverleggen, zodat web 2.0 een duidelijke rol blijft spelen in ons werk.
De link naar A librarian's 2.0 manifesto. Het geplaatste filmpje in tekst.
Het is al vaker geschreven tijdens deze cursus: we moeten nu niet alleen een beetje 2.0 geworden zijn, maar er ook actief mee bezig blijven. Dit manifest spreekt mij daarom heel erg aan. Dit soort voornemens moeten we nu ook echt gaan maken. Web 2.0 hoort een gewoon onderdeel van onze dagelijkse bezigheden te worden en in ieder geval onze aandacht te hebben. Tot nu toe heb ik me nog niet zo beziggehouden met de lijst met ideeën (onze ideeën) die Babette aan ons heeft doorgestuurd Die heb ik bewaard als toetje voor na de cursus om dan niet gelijk in een gat te vallen. Want ik weet zeker dat ik de cursus ga missen. Mijn blog zal ik ook zeker bewaren om op die manier nog met web 2.0 te blijven spelen en een beetje bij te blijven.
Ik hoop dat de lijst besproken gaat worden in MT en werkoverleggen, zodat web 2.0 een duidelijke rol blijft spelen in ons werk.
donderdag 22 januari 2009
maandag 12 januari 2009
Ding 20
Tijdens de slaapjes van het stoorzendertjes me lekker vermaakt met ding 20.
Nuttig, maar ook zeer aangenaam. Een account aangemaakt en vervolgens een stel favoriete artiesten erop gezet uit mijn eigen cd-kastje. Wilde ik de playlist afspelen, bleek dat er minimaal 15 artiesten toegevoegd moesten zijn. Dus nog maar even verder. En nu staat het laptopje de hele tijd al muziek uit te braken van mijn playlist. Last.fm is een prima manier om meer artiesten of groepen te leren kennen. Echt helemaal geweldig, want ik vind het altijd maar moeilijk om nieuwe muziek te ontdekken. Ik ga het ook zeker vaker gebruiken. Waarschijnlijk ga ik nog wel knutselen aan mijn library, misschien dingen weg doen en er nieuwe bij zetten. Eigenlijk hoor ik muziek liever uit de boxen van mijn cd-speler, maar soms weet ik niet wat ik moet kiezen en dan is dit een prima alternatief. En als ik allemaal dingen (ja, ook andere) op de laptop moet doen is dit ideaal, hoef ik niet steeds een andere cd op te zetten. Het was weer even gedoe om de Quilt erop te zeten, maar zoals bij ieder ding hielp het om gewoon stug door te zetten. Moet ik wel opbiechten dat ik hem eigenlijk als gadget had gepland, Geen idee hoe dat dan moet.
Maar ja, helemaal ontevreden ben ik niet.
Voor de bibliotheek lijkt het me heel handig als de nieuwe cd's op deze manier beluisterd kunnen worden. Lekker thuis even luisteren of het wat is en dan gelijk reserveren.
Uiteraard heb ik ook even gekeken naar zoeken.bibliotheek.be: helemaal goed. Een voorbeeld om op te volgen.
Als laatste de software geïnstalleerd op de laptop. Wist niet dat ik het in me had, maar daar heb ik me tijdens deze cursus wel vaker over verbaasd.
Oeps, over een dik kwartier moet ik volleyballen. Genoeg dus voor vandaag.
zaterdag 3 januari 2009
Verrassing
Lookybook
The problem with buying kids' books on the Web is that you can't flip through them before checkout. Lookybook changes that by posting the full contents of hundreds of children's books online, so you can make sure your choices are suitable. You can also review, rate and purchase picture books right on the site. Since Lookybook is new — it launched last November — you may not find every book you're looking for, but we think the site is off to a fine start. Lookybook is one of those sites we can't believe no one thought of before.
—Anita Hamilton
Vandaag zette ik Lookybook op mijn Delicious en ontdekte toen dat deze site is uitgeroepen tot één van de 50 beste sites van 2008 . Zie de recensie hierboven.
Grappig dat ik bij een opdracht waar ik echt duizelig werd van het aanbod, juist zo'n leuke site eruit gepikt heb. Dus misschien ga ik toch wel eens vaker rondneuzen en als ik dan toevallig iets tegenkom waarvan ik denk dat de bibliotheek er iets aan zou kunnen hebben, zal ik dat heel bescheiden melden.
Dus achteraf was Ding 17 misschien wel meer mijn ding dan ik op dat moment dacht.
The problem with buying kids' books on the Web is that you can't flip through them before checkout. Lookybook changes that by posting the full contents of hundreds of children's books online, so you can make sure your choices are suitable. You can also review, rate and purchase picture books right on the site. Since Lookybook is new — it launched last November — you may not find every book you're looking for, but we think the site is off to a fine start. Lookybook is one of those sites we can't believe no one thought of before.
—Anita Hamilton
Vandaag zette ik Lookybook op mijn Delicious en ontdekte toen dat deze site is uitgeroepen tot één van de 50 beste sites van 2008 . Zie de recensie hierboven.
Grappig dat ik bij een opdracht waar ik echt duizelig werd van het aanbod, juist zo'n leuke site eruit gepikt heb. Dus misschien ga ik toch wel eens vaker rondneuzen en als ik dan toevallig iets tegenkom waarvan ik denk dat de bibliotheek er iets aan zou kunnen hebben, zal ik dat heel bescheiden melden.
Dus achteraf was Ding 17 misschien wel meer mijn ding dan ik op dat moment dacht.
Abonneren op:
Reacties (Atom)
